Vanuit Mt Cook reis ik via Lake Tekapo en de Rangitata rivier naar Christchurch. Ik ga vandaag raften op de Rangitata rivier, iets dat ik al zo lang eens heb willen doen en tijdens mijn reis door Nieuw Zeeland heb uitgesteld tot deze locatie. Het schijnt de beste plek te zijn van het hele land met een aantal 'grade 5' stroomversnellingen in de rivier (grade 6 is de max). Even iets anders dan wandelen, en wat was het gaaf!!

Nadat iedereen is aangekleed in thermokleiding, een wetsuit, drijfvest en een helm gaan we het water op. Niet eerst even wat instructies, die krijgen we op het water wel. Goed luisteren dus en instructies opvolgen, dat is hoe het werkt. Heel simpel dus, peddle, forward, left over, sit down, hold on en als we omslaan eerst ademhalen en om je heen kijken. De eerste grade 1 en 2 zijn spannend, ik moet even wennen aan de instabiliteit van het zitten op de rand van de boot. De eerste golven en splashes water vol in het gezicht zijn even wennen, maar dan al snel is het volop genieten. De omgeving is prachtig en vanaf het water lijken de rotsen om ons heen in de kloof nog groter. Het water is super helder en schoon, je kunt het zelfs zo drinken ????. En dan worden we voorbereidt op de grade 5 waterval. Wauw, spannend!! Vooral goed en snel instructies opvolgen en goed vasthouden. Dus, pedellen, stop, peddelen, left over en dan ineens zit iedereen rechts in de boot, in een fractie van een seconde is iedereen ook weer terug op z'n plek en dan hebben we het overleefd. Wat een teamwork!! Wauw, wat een hoeveelheid water, adrenaline en een gave ervaring. De twee andere boten zijn over de kop gegaan en wij genieten na. We doen nog een grade 5 er achteraan, even zwemmen of eigenlijk drijven in ons wetsuit en dan weer de boot in. Nog een paar laatste watervallen en dan zit het er alweer op. Na 2,5 tot 3u op het water is het alweer voorbij en ik heb optimaal genoten van deze ervaring!!

Na een overnachting in Christchurch reis ik door naar Kaikoura. Ik verbaas me over het effect van de aardbeving van november 2016. Ik dacht, de weg is open naar het noorden en dus rijdt je daar gewoon naartoe. Maar de kustweg heeft nog veel schade en dan begrijp ik waarom het nog wel een tijdje zal duren voordat alles is hersteld. De weg van Kaikoura naar Blenheim in het noorden kan nog wel een jaar gesloten blijven... Veel aangepaste routes, stukken slechts enkel baans begaanbaar of tunnels die maar eenzijdig open zijn. Veel landslidings (grond verschuivingen) van de hellingen af. Echt overal zijn mensen aan het werk om Kaikoura zo snel mogelijk weer bereikbaar te maken. En dat is een van de redenen waarom ik hier toch naar toe wilde. Niet als ramptoerist, maar wel om de economie te steunen én nog één andere belangrijke reden, de dolfijnen! Ik kom rond 10u aan in Kaikoura en heb de hele dag om gewoon even te lezen, gezelligheid in het hostel en een rondje in het dorp te doen.

De volgende dag staat het dan te gebeuren, spannend! Ik heb hier zo naar uitgekeken, ik ga met dolfijnen zwemmen!! Het is echt een droom om dat eens te doen in het wild, en dat kan hier in Nieuw Zeeland.

Om 5u s'ochtends stap ik op de fiets naar de vertrek locatie. De zee is 'moderate', dat betekent toch een beetje ruwe zee, ik zorg alvast dat ik mijn reisziekte pilletje heb genomen. Ik krijg een volledig bedekkend wetsuit aan en dan de instructie film. Hoe lok ik de dolfijnen naar me toe? Gedraag je al een dolfijn, dus probeer te duiken, armen langs je lichaam en maak geluid. Het is nog donker als we aan boord gaan, het wordt langzaam licht maar door de flinke bewolking valt er boven water weinig te zien. Na 25min zien we de dolfijnen, eerst een aantal Common dolfijnen en dan de Dusky's. We mogen het water in, dus snel klaarmaken en springen. Door de hoge golven voel ik me al niet helemaal lekker.... toch op zoek naar de dolfijnen, raar geluiden maken en dan gaan ze om je heen cirkelen, dat is gaaf!! Ik probeer een stukje video te maken (ik heb in het hostel van iemand een GoPro kunnen lenen), maar dat is toch lastiger dan ik dacht. Ze komen nog een paar keer voorbij zwemmen, en dan voel ik me steeds minder lekker en na 10-15 min is het avontuur voor mij voorbij. Ik voel me ziek worden en ga het water uit in de hoop een beetje bij te komen. Misschien kan ik later nog even het water in, dat zou mooi zijn! Maar helaas wordt het echt niet beter, juist slechter, echt zeeziek... Na 40min zwemmen op één locatie komt iedereen het water uit. Ik ben niet de enige, inmiddels is al 2/3 van de boot ziek. En wat ben ik bij als we weer aan land staan! Een mooie, maar korte ervaring..... teleurgesteld en volledig koud sta ik na afloop in de douche. De hele dag voel ik me zwak, blij als ik tegen 19u weer in het vertrouwende hostel in Christchurch ben. Ik wil iets eten en slapen, de energie is echt even op en ik heb slaap nodig om bij te komen.

Na een lange nacht van 10u voel ik me stukken beter. Als ik op sta is het hostel inmiddels leeg en ik ga lekker buiten zitten en genieten van de rust. Eens bedenken wat ik vandaag ga doen, en uiteindelijk vertrek ik eind van de ochtend om de stad een beetje te verkennen.

Nog meer aardbeving geweld in Christchurch! Geluid van machines, boren, slijpen, hijskranen en muziek uit de gettoblasters van de bouwvakkers overheersen in Christchurch. Ik loop met kippenvel deze effecten van de aardbeving in 2010 en 2011 te aanschouwen. Bizar om te zien dat het hele city centrum is verdwenen.... geen enkel oud gebouw staat nog overeind en overal zijn kale terreinen te vinden, nog niet herontwikkeld of in gebruik als parkeerplaats. Via New Regent street loop ik naar Church Square en daar vandaan naar de RE:Start Mall, de eerste plek waar ondernemers weer hun winkel konden oppakken in zeecontainers. Ik doe nog een bezoekje aan de Art Gallery en eindig mijn tourtje heerlijk in het zonnetje van de Botanical Garden. Ik eindig deze dag bij een leuk restaurantje in New Regent Street, verrassend genoeg bevalt het me wel om in alle rust ergens alleen te eten met een wijntje.

De volgende dag loop ik opnieuw een rondje door de stad, dit keer langs al de Street Art die er te vinden is om het centrum toch iets meer uitstraling te geven in de grote puinhoop. Ik loop langs de kartonnen kathedraal en de 185 witte stoeltjes voor alle overledenen van de aardbeving, op 22 februari was dit precies 6 jaar geleden.

De twee dagen in Christchurch heb ik eigenlijk niet zoveel gedaan en vooral wat rust genomen, ik voel me moe door het continu onderweg zijn. Ik heb daarom besloten om niet nog onnodig extra te gaan reizen en voor 3 dagen in Picton te blijven hangen voordat ik naar Auckland terug reis.

De eerste etappe van de reis terug naar Auckland gaat via Picton. Eigenlijk is het best fijn zo'n reisdag, gewoon genieten van de landschappen door het boerenland van Nieuw Zeeland. Overal boerderijen, bergen, valleien en rivierstroompjes. Overal zijn ze aan de weg aan het werken, deze weg is niet opgewassen tegen al het verkeer dat er sinds de aardbeving in Kaikoura over heen komt, het is slechts een 'country road'.

In Picton doe ik nog twee wandelingen, de laatste keer in Nieuw Zeeland ga ik op pad. Eerst een korte en dan nog een deel van de Queen Charlotte track, maar het doet me niet meer zoveel, ik word er niet meer enthousiast van..... het bos is niet meer bijzonder en de uitzichten blijven achterwege door teveel bewolking. Ik ben moe en eigenlijk ben ik wel toe aan mijn volgende bestemming.

In Auckland ben ik weer enigszins vertrouwd terug op de plek waar het allemaal begonnen is. Dat ruimtelijk victoriaans huis met veranda's, een fijne tuin en uitzicht op Western Park. Maar wat heb ik me die laatste dagen in Auckland onrustig gevoeld, druk gemaakt, opbouwende spanning voor mijn avontuur in de Filipijnen. In Auckland heb ik daarom twee dagen wat extra rust genomen, om te organiseren en accepteren dat ik niks meer van Auckland hoef te zien van mezelf heeft geholpen. Ik heb uiteindelijk toch een globaal plannetje kunnen maken, mijn weblog beetje bijgewerkt en nog wat georganiseerd. De nachtbus naar Banaue is geboekt en accommodatie om te slapen. Ik voel me rustiger en door minder prikkels (niet de 'big city' in gaan), geen nieuwe indrukken, heb ik meer rust gekregen en voel ik me veel minder vermoeid. Het koste me gewoon even tijd en veel energie om een goed gevoel en vertrouwen te krijgen in mijn reis naar de Filipijnen.

Na deze goed georganiseerde bestemming nu op naar een nieuw avontuur in de Filipijnen ????. Zelf mijn route bepalen, geen echt 'high lights' en hopelijk iets minder vooraf vastleggen. Ik ben echt heel erg benieuwd!!

Groetjes, Marieke