Maandag zijn we vertrokken naar Bertoua. Voordat we na veel oponthoud eindelijk kunnen vertrekken moeten we eerst nog iets schrijven in het ‘Lettre d'Or ‘. Een boek van de zusters om naar traditie hun speciale gasten een boodschap te laten schrijven. In Bertoua maken we een korte tussenstop om te overnachten alvorens we de volgende dag naar Batouri doorreizen.

Tja dat was een reis om nooit te vergeten. Het is onbeschrijfelijk hoe onze bus eruit zag, ik wed erom dat het de aller oudste was. Ongeveer alles is met oude fietsbanden aan elkaar vast gebonden. Stel je voor, de voorruit, de handrem, de tank, het trapje etc. Een klein busje a la formaat taxibus voor 8/9 personen waar maar liefst 35 personen in gaan. We voelen ons dan ook als sardientjes in blik. Gelukkig heeft papa een plaatsje voorin naast de chauffeur weten te regelen voor ons beide.

We worden veelvuldig met grote ogen aangekeken. Waarom nemen twee blanken zo'n bus als vervoersmiddel? Maar ook voor ons is dit een ervaring die erbij hoort. De bus wordt bepakt, even in z'n achteruit om vervolgens de bus te kunnen aanduwen om de motor te laten starten. Nog even wat water bijvullen en dan kunnen we na 2 uur wachten vertrekken. Na een uur zijn we geheel rood gekleurd en enigzins gewend aan het stofhappen. We denken er dan maar niet aan dat de reis nog zeker 3 uur zal gaan duren. Om de ervaring voor ons helemaal compleet te maken gaat na 1,5u de koppeling stuk. Overal wordt provisorisch gereedschap vandaan gehaald om te sleutelen en na 30 min is het probleem verholpen en kunnen we onze reis voortzetten.

De weg wordt steeds slechter met soms grote gaten. Het asfalt is na Doumé opgehouden en we rijden sindsdien op lateriet wegen met naar schatting max. 40 km/h. Inmiddels hebben we het bos verlaten en zijn in het savanne landschap aangekomen. Je kunt goed zien dat de streek armer is, de huisjes zijn een stuk kleiner. Er wonen dan ook veel mensen uit het noorden, dit zijn nomaden stammen die vee drijven op de savanne. Daarnaast val het op dat we in een streek komen waar het moslim geloof steeds verder doordringt.

Rond 4 uur 's middags komen we dan eindelijk aan in Batouri. We worden hier al opgewacht door Sylvana. Een Italiaanse vrouw die tegelijkertijd met mijn ouders in Doumé heeft gewerkt. We zijn de komende dagen bij haar te gast en zij heeft voor ons overnachting geregeld bij zuster Suzanne. Een Belgische zuster die werkt op het dispensaire. Het eten staat al op ons te wachten. Door de busreis zijn we aardig gebroken en gaan deze avond vroeg naar bed.

Sylvana heeft net als mama ook in Doumé gewerkt als verpleegkundige. Ze werkt al 39 jaar in Kameroen en wordt enorm ondersteund door haar familie.Ze heeft namelijk geen organisatie die met financiele middelen achter haar staat. Inmiddels werkt ze niet meer als verpleegkundige maar heeft een opvang tehuis voor wees kinderen. Ze hebben een huis voor ca. 60 kinderen waar zij zelf bij woont en ca. 180 kinderen zijn geplaatst bij familie op andere opvang ouders in de quartiers. Zij zorgen voor eten, verzorging en school van de kinderen. Veel wordt gefinanceerd door giften en donaties uit met name Italie van familie en vrienden. Met Sylvana bezoeken we haar opvang tehuis. Indrukwekkend dat ze dit samen met een Kameroenese pater doet. Ze is een lieve, maar ook pittige en harde vrouw, wat af en toe wel nodig is om de weeskinderen op te kunnen voeden.

De vier dagen dat we in Batouri zijn, zijn we vooral met Sylvana meegegaan bij de uitvoering van haar werk. Erg leuk was het om de kinderen op te zoeken in de quartiers. Daar zie je een stukje werkelijkheid van het Afrika waar we nu zijn. Zo treffen we drie weeskinderen waarvan de ouders en een broertje zijn overleden. Hoogstwaarschijnlijk zijn zij overleden aan Aids. De kinderen worden opgevoed door hun oma, ze leefde in een klein en gammel hutje dat een tijdje geleden is ingestort. Momenteel wonen ze nu met z'n vieren bij de buren, helaas kunnen ze daar niet blijven. Sylvana wil voor hen een nieuw huisje bouwen met golfplaten, maar het ontbreekt haar aan financiële middelen. Dit is een voorbeeld van een van de vele projecten waar wij haar vanuit Nederland mee kunnen ondersteunen. Papa en ik zullen hiervoor dan ook opzoek gaan naar donaties.

Natuurlijk hebben we ook een bezoek gebracht aan de markt. Alles is te koop op de markt of in kleine boetiekjes en iedereen wil graag zijn waren verkopen. Er zijn hier geen winkels zoals wij ze kennen. Met name tweedehands kleding is erg populair en er lopen dan ook veel mensen rond met Nederlandse teksten op hun T-shirt. Soms erg komisch om te zien en te lezen.

Verder hebben we in Batouri een bezoek gebracht aan de houtzagerij. Deze zagerij werkt 24/24 en er komen dan ook de gehele dag vrachtwagens met bomen binnen rijden. Ze komen diep uit het oerwoud in het zuiden van Kameroen. We hebben een bron bezocht waar mensen hun drinkwater vandaan halen. In de droge tijd geeft deze steeds minder water, maar er blijft wel water komen.

Ook hebben we het dispensaire bezocht waar zuster Suzanne (onze gastvrouw) verantwoordelijk is. Het dispensaire is een klein privé ziekenhuis van de Bidsom waar iedereen terecht kan. 24/24 is het een komen en gaan van zieken, gewonden, zwangere vrouwen etc. Dagelijks komen hier minstens wel 10 zware gevallen van Malaria.

Kees voelt zich helemaal thuis in Kameroen alsof hij nooit is weg geweest. Er is in wezen ook zeer weinig tot niks veranderd in 40 jaar tijd. Mensen hebben nog altijd een groot bijgeloof en zijn bang voor boze geesten. Ik wil juist graag de kleine en simpele dingen ervaren zoals we in Doumé en Batouri veel hebben gezien.

Groetjes Kees en Marieke