Hallo Allemaal,

In totaal zijn we vier dagen in Kribi verbleven. Op 6 km van Kribi hebben we een waterval van 30 meter hoog bezocht die uitmond in zee. Een uniek verschijnsel dat bijna niet voorkomt in de hele wereld. Vanwege de droge tijd was het waterniveau zeer laag en konden over de waterval heen lopen van rots op rots springend.De waterval is zo'n 150 meter breed en toch erg indrukwekkend. Tegelijkertijd waren vele mensen daar aan het vissen op garnalen. Hiervoor zetten ze fuiken van rotan die ze dagelijks nalopen, deze zitten soms op de meest onwaarschijnlijkelocaties achter rotsen en ver onder water.

Het was nogal een hele tour om bij de waterval te komen, vanwege niet te vertrouwen taxi chauffeurs. Ze weten dat je afhankelijk van ze bent en als blanken proberen ze daar geld uit te halen. Tot meest vervelende situaties, waardoor je liever gaat lopen. Zij hebben alle geduld en als ze er niet mee eens zijn gaan ze gewoon 20 km/h rijden ipv 80 km/h om jou geduld op de proef te stellen en tijd te rekken. Het is natuurlijk ook zo in Afrika, wij als Europeaan hebben 'de klok' en zij hebben 'de tijd'. De vierde taxi chauffeur was uiteindelijk een Engelstalige Kameroenees, Elvis genaamd, die erg sympathiek was en die we vervolgens steeds gebeld hebben.

's middags maakte Madame Flavie (de beheerster) ons eten klaar dat natuurlijk uit verse vis bestond met gebakken bananen en af en toe frietjes. Heerlijk om van te genieten met onze eettafel boven op een rots die met hoog water in de zee stond, erg spectaculair. Na het eten natuurlijk onze siesta na een duik op het strand onder de palmbomen.

Zaterdag hebben we de bus genomen naar Douala, die tot onze verbazing slechts 20 minuten later vertrok dan gepland. Een meevaller die door de hitte en benauwdheid die dag erg goed uitkwam. Daar zijn we opnieuw opgewacht door Jules en het eten stond bij aankomst om 1 uur 's middags op ons te wachten. Onze laatste dagen hebben we doorgebracht op de Procure in Douala.

Onze wens voor deze laatste dagen was een bezoek aan de Mt Cameroun. En dus heeft Jules ons op zondagnaar Buea gebracht aan de voet van de Mt Cameroun. Daar hebben we een gids genomen en zijn we enkele uren naar boven gelopen tot in het maagdelijke woud, op zo'n 2000 meter hoogte. In de loop van de klim werd het mistig en zaten we al gauw in de wolken. We hebben hier jammer genoeg dus weinig kunnen zien van de grote vulkaan Mt Cameroun. Graag hadden we verder willen lopen naar de top, maar dat zat er vanwege de tijd dit keer niet in. In de tussentijd heeft Jules een dutje gedaan in de auto. Vervolgens zijnwe deze zelfde dag nog doorgereden naar het iets verderop gelegen strand van Limbe. Hier hebben we een heerlijke duik gemaakt en frietjes met gebakken bananen gegeten.

In Douala zijn we nogmaals op bezoek geweest bij de zusters in het quartier. Dit maal was de Nederlandse zuster Antoinetta wel thuis en hebben we zowel een centrum van lichamelijke als een centrum van geestelijkegehandicapten bezocht. Voor de lichamelijke gehandicapten worden op primitieve wijze hulpmiddelen gemaakt. Door gebrek aan goede voedingsmiddelen hebben veel kinderen vergroeing in de benen. Met hulp van de orthopeed kunnen hun benen recht gezet worden en kunnen ze opnieuw leren lopen. De geestelijk gehandicapten worden verzorgd en bezig gehouden met o.a. handwerk, sport, dieren verzorging en kathegese.

Op onze laatste dag in Douala zijn we naar de bloemenmarkt geweest waar we voor het thuisfront drie grote bossen bloemen hebben gekocht (tropische bloemen met o.a. porselein rozen, papegaai bloemen). Tot onze verbazing zijn deze geheel zonder problemen in de hand mee door de douana gegaan. En dat terwijl we toch zeker vijf keer zijn gecontroleerd op ons paspoort en verschillende malen op onze bagage. Tja, dit is typisch iets voor Afrika en de werkverschaffing daar.

Inmiddels zijn we dus weer thuis na een vermoeiendenachtvlucht. Samen hebben we een onvergetelijke reis beleefd. Voor papa vooral heel veel terugblikken, herkenning en een gevoel van thuiskomst in dit land. Voor mij heel veel indrukken en verbazing met deze eerste kennismaking met Afrika die ik de komende tijd nog zal moeten verwerken. Zo verbaasd blijft het me o.a. nog steeds dat mensen hun kleding spierwit kunnen wassenmet water uit debronen een rood gekleurd hutje van leem. Ik heb kunnen zien wat mijn ouders in Kameroen gedaan hebben en toch een klein beetje kunnen meemaken van al hun ervaringen. Samen kunnen we er nog lang over napraten.

Groetjes Marieke en Kees