Filipijnen: de laatste dagen van mijn reis - genieten in Palawan

Hallo lieve volgers,

Daar ben ik alweer, de laatste dagen van mijn reis op Palawan zijn voorbij gevlogen. Ik heb hier nog vijf dagen optimaal genoten door rust te nemen, snorkelen, eiland hoppen met een bootje en ik heb nog een duik gewaagd, voordat ik vandaag aan mijn reis naar huis ga beginnen.

Vanuit Cebu city ben ik rechtstreeks naar El Nido op Palawan gevlogen. Cebu is de een na grootste stad van de Filipijnen na Manila en ik laat de drukte van de stad voor wat het is. Ik vlieg rechtstreeks van Cebu naar El Nido om te genieten van mijn laatste dagen in de Filipijnen.

Ik denk nog even terug aan de ochtend voor mijn vlucht. Wat had ik een geluk!! Ik wilde nog even geld pinnen voordat ik naar El Nido vertrok. Het automaat maakte al een bliepend geluid, achteraf wist ik natuurlijk beter.... ????. Goed, ik probeer toch te pinnen, stom natuurlijk! Eerst werkt het toetsenbord al niet, dan maar de optie voor mijn pas terug en als dat net iets te lang duurt word ik toch een beetje zenuwachtig.....ik krijg mijn pas niet meer terug maar de melding 'out of service'. Tja, en wat dan?! Ik heb nog een creditcard als back-up, maar wel zo fijn als ik mijn bankpas terug kan krijgen. Dus via de receptie van het hotel naar de bank en daar heeft een hele vriendelijke medewerker mijn spoed daadwerkelijk als spoed behandeld. Uiterlijk 13u kan ik mijn pas ophalen bij de bank. Dat is eigenlijk te laat, ik heb namelijk om 15:15 mijn vlucht en moet ook nog naar het vliegveld. Nog altijd onzeker stap ik, na een uur de medewerker van mijn spoed te overtuigen, de bank weer uit. Ik loop nog even rond in het winkelcentrum voordat ik mijn spullen ga pakken om uit te checken. En dan is het wachten of de bankmedewerker op tijd is om mijn pas uit de ATM te halen. En wat denk je, om 12:20 komt de meneer met zware beveiligers de automaat open maken, ik kan mijn bankpas even later ophalen bij de bank. Wow, dat is nog eens service en ik natuurlijk super blij dat ik gewoon binnen 2uur mijn pas alweer terug heb. Het kan dus gewoon!!

Met een leuk klein vliegtuigje voor ca. 40 personen vlieg ik naar El Nido. Daar aangekomen worden we met jeepneys naar de aankomst gebracht en daar volgt een leuk zingend welkom op dit kleine vliegveld. Compleet met iets te drinken en iets lekkers te eten. Het is even wachten op de bagage, maar deze wordt zelfs gecheckt op de labels. Ik sta versteld, ik heb nog nooit meegemaakt dat bagage wordt gecontroleerd op de juiste eigenaar.

De sfeer in El Nido is totaal anders dan ik tot nu toe heb meegemaakt. Backpackers en toeristen overal! Allerlei kraampjes, winkeltjes, restaurants in alle soorten en voor elk budget. Overdag gaat iedereen erop uit om de stranden, eilandjes of onderwaterwereld te bewonderen in de omgeving. Overdag is er dan ook weinig te beleven, s'avonds is het vooral vol toeristen. Leuk om te zien, maar na twee dagen heb ik dit wel weer gezien...

De eerste dag ga ik een eiland tour doen, tour C heb ik geboekt inclusief lunch. Een dagje eiland, strand en snorkelen. Ik zit op een boot met 6 andere, 3 koppels waarvan 5 Filipino zijn. Dit keer vind ik het jammer dat er alleen locals mee gaan, ik had graag weer eens wat andere reizigers ontmoet. Opvallend hoeveel locals er in eigen land op reis zijn, ik zie soms zelfs meer locals dan andere toeristen. De tour begint met snorkelen bij Helicopter Island en op dat moment gaat de BBQ aan boord al aan voor de lunch, dat beloofd wat goeds. Daarna gaan we naar Hidden Beach, het klinkt spannend en het strand met het baaitje is leuk maar het is zo druk met toeristen. En dan is het tijd voor de lunch op een van de vele strandje, heerlijk! Verse vis, gegrild vlees, inktvis, gegrilde aubergine, salade, uiteraard geserveerd met rijst en vers fruit. Na de lunch varen we eerst naar Secret Beach, een strand dat verstopt ligt achter een aantal rotsen en alleen zwemmend via een opening te bereiken is. Maar wat een teleurstelling, er is niks zichtbaar van een strand of een mooie baai, het is overvol met mensen!! Ik ga dan ook maar gauw weer terug naar de boot, wat mij betreft kunnen we verder naar de volgende plek. Dat is het eiland Mantiloc waar we kunnen snorkelen. En misschien ben ik eerder al eens verwend, het koraal is niet super mooi, maar er zijn zeker een hoop vissen te vinden. Dat maakt het dan toch goed!! S'avonds sluit ik de dag af met een heerlijke pizza en een cocktail. Dat is toch het voordeel van dit soort landen, cocktails en fruitshakes voor een acceptabele prijs, echt genieten!!

De dag erna ga ik duiken, de hele dag op pad met de boot en 3 duiken maken. Ik vind het super spannend als ik s'ochtends op sta. Zal het allemaal goed gaan?! Maar wat was het een verrassend leuke dag!! In het begin was ik nog wel even zenuwachtig, maar eenmaal onder water werd ik een stuk rustiger, het was oké! En de aandacht afgeleid naar al dat moois wat we te zien krijgen. Mooie koralen, een school met barracuda's, een lion fish, fel gekleurde zeeslakken, pijlstaartrog, krokodil vis en allerlei andere mooi gekleurde maar meer 'gewone' vissen. De tweede duik is een stuk minder mooi nadat we zo verwend zijn.... Na de tweede duik hebben we een lunch aan boord. Alles super voorbereidt, de vis is ter plekke gebakken op de BBQ en super lekker allemaal. De laatste duik opnieuw een aantal scholen met vissen, echt gaaf om daar midden in te zwemmen of eigenlijk gewichtloos dwarrelen. En het gaat allemaal verrassend goed vandaag, alleen moet ik nog wat oefenen aan mijn drijfvermogen, dat blijft toch lastig. Vooral als de tank leeg raakt ga ik vanzelf opdrijven, haha! Het duiken is super vermoeiend, maar zo de moeite waard. Eindelijk iets waar ik weer super enthousiast over ben! En dan is El Nido nog niet eens de allerbeste duikspot.... Dit ga ik echt vaker doen!

Ik heb een fijn verblijf gehad in El Nido, een leuk plekje in een guesthouse bij Bibi. Elke keer als ik in een guesthouse, Homestay of Bed en Breakfast kom zijn de mensen zo ontzettend zorgzaam. Kenmerkend voor de mensen hier in de Filipijnen, maar soms ook omdat ik alleen reis en ze bezorgd zijn of het wel goed gaat. Het zijn van die kleine dingetjes, ze willen je helpen met transport of ze controleren of je s'middags en/of s'avonds wel veilig terug bent gekomen. El Nido is erg toeristisch, dus ik ben na 3 dagen blij dat ik mijn reis kan gaan afsluiten op een rustige plek. Ik ga naar Tapik Beach om nog even te genieten van de zon, het strand en het zwemmen in de zee.

En ik heb de laatste twee dagen helemaal niks meer gedaan.... of eigenlijk toch heel veel. Veel lezen, zwemmen, zonnen, hangmat hangen, eten, cocktails drinken, muziek luisteren, wegdromen en alles nog eens opnieuw terughalen wat ik de afgelopen 3 maanden heb beleefd.

En nu is het tijd om weer naar huis te gaan, ik heb heel veel zin om weer naar huis te gaan. Vertrouwde omgeving, leuke gesprekken in plaats van altijd alleen.... en leuke dingen doen in een vertrouwde omgeving met lieve mensen. Het was een mooie tijd, ik heb veel gezien, gedaan en geleerd. Dus het is tijd om naar huis te gaan!

Bedankt voor het volgen van mijn avonturen, voor het vertrouwen in mij en al jullie leuke en positieve reacties! Ik hoop dat jullie het leuk hebben gevonden om mij te volgen. Vanavond eerst nog een lange vlucht voordat ik weer in NL ben en jullie persoonlijk mijn verhaal kan vertellen. Uiteraard ben ik ook benieuwd naar al jullie belevenissen afgelopen drie maanden. Ik heb de winter dit jaar overgeslagen, laat de lente maar komen!!

Mocht je je afvragen of ik rust en ruimte heb gevonden. Ja, die krijg ik vooral door het buiten zijn, zonne energie opdoen en vooral niet de drukte om me heen. En de vrijheid vooral door zelf te bepalen wat ik ga doen, geen 'to do list', geen verplichtingen, ook niet aan mezelf. Even tijd om weg te zijn van dat alles, weg van huis!!

Heel veel liefs, Marieke

Filipijnen: de jungle van Bohol, duiken op Apo Island en Siquijor

Mijn tweede reisverslag vanuit de Filipijnen, want inmiddels ben ik alweer bijna 3 weken in de Filipijnen.... wat vliegt de tijd voorbij!! Om een verblijf in Manila te vermijden, ben ik vanuit de regio Luzon direct naar de Visayas doorgereisd. In deze regio ga ik een beetje eiland hoppen, middels boten en ferry, niet teveel reistijd, maar wel elke keer weer een nieuwe omgeving.

Mijn eerste stop is de jungle in Bohol. Bohol staat bekend om de Chocolate Hills en de Tarsier, het 'spookdiertje'. Ik verblijf hier een aantal dagen in een leuk hutje bij Nuts Huts in de jungle aan de Loboc rivier. Hier aangekomen na een lange nachtbus reis en een vlucht eerst maar eens een douche, lekker eten en slapen.

Ik heb nog niet echt plannen gemaakt, dus het is uiteindelijk een last minute plan om op mijn eerste dag een scooter te huren. Er gaan nog een aantal andere op pad met wie ik mee ga en omdat het mijn eerste keer is op een scooter vind ik het allemaal best even spannend. Maar dan blijkt dat als ik klaar ben om mee te gaan het ene koppel al vertrokken is en de twee andere een totaal andere kant op gaan. Ik voel me een beetje aan de kant gezet en teleurgesteld ga ik alleen op avontuur. Helaas gaat het na 30 min. onderweg op de scooter ook nog regenen en dat blijft het doen tot het eind van de middag.... Niet wetend hoe lang het blijft regenen ga ik verder en via een super glibberig pad kom ik aan bij de eerste waterval, het pad voor een goed uitzicht op de waterval is zo glibberig dat ik na enkele stappen besluit dit over te slaan, het is beter om even te wachten en te schuilen voor de regen. Nog voordat ik de Chocolate Hills kan bereiken besluit ik vanaf de watervallen terug te keren naar Nuts Huts. Door de vele regen is het vooral glibberen en ik heb geen zin om onderuit te gaan. Teleurgesteld van deze eerste dag kom ik terug bij Nuts Huts. Gelukkig krijg ik daar toch nog goed nieuws, de boottocht vanavond over de Loboc rivier om vuurvliegjes te spotten gaat door! Dat maakt de dag toch nog een beetje goed, dus na het eten nog even genieten van dit natuur fenomeen. Eerst varen we over de rivier en langs de mangrove, met een beetje maanlicht is het toch goed donker en geen idee wat ik moet verwachten. Maar dan ineens is het zover, zoals de lichtjes flikkeren in een kerstboom! Dat is gaaf om te zien zeg! De vuurvliegjes geven licht als een golf door de boom en bewegen over de takken.

De volgende dag ga ik voor de herkansing, dit keer niet met de scooter, maar ik besluit met lokaal transport toch opnieuw naar de Chocolate Hills te gaan en de Tarsier Sanctuary te bezoeken. Elliot, een Engelse jongen die vooral low budget reist, gaat met me mee, een scooter huren is duurder, dus deze optie vind hij wel prima. S'ochtends eerst de rivier oversteken en een wandelingetje naar Loboc, daar aangekomen worden we al snel naar de juiste jeepney gewezen naar Cordilla die ook stopt bij de Tarsier Sanctuary, voor 20 Peso's (40 cent) is dat toch niks! En het is nog leuk ook om al die locals met al hun spullen in en uit te zien stappen onderweg. De jeepneys zijn omgebouwde militaire voertuigen die door Amerikaanse soldaten achter zijn gelaten tijdens de Tweede Wereldoorlog. Enkele creatieve en ondernemende Filippino’s voegden er diverse toeters en bellen maar met name ook schilderingen aan toe om ze gereed te maken voor massatransport.

Dan eerst het bezoek aan de Tarsier Sanctuary. De Tarsier 'spookdiertjes' worden met uitsterven bedreigd en er zijn daarom een soort van opvangtehuizen om de diertjes een veilig onderkomen te bieden. De minidiertjes zijn zo klein dat medewerkers elke dag op zoek gaan naar de Tarsier om ze te laten zien aan bezoekers. Vandaag zijn 6 van de 8 Tarsiers gevonden en die worden allemaal netjes geshowd door een gids. Leuke ervaring, maar toch niet echt wat ik er van had verwacht. Na 30 minuten staan we dan ook alweer buiten, en kan de terugweg naar Loboc beginnen. In de middag nemen we vanuit Loboc de locale bus naar Carmen, een uurtje met een Airco bus is best prettig in deze warmte. Onze bestemming is de Chocolate Hills! Een vlak gebied waar verspreid over het landschap allemaal heuvels staan, het lijken wel grote mols hopen. De heuvels zijn grotendeels met gras bedekt, maar in de droge periode kleuren de heuvels bruin en vandaar de naam Chocolate Hills.

Na een overvolle busrit terug eet ik s'avonds opnieuw bij Nuts Huts. Voor het eerst dat ik smaakvolle maaltijden tref, over het algemeen zit er namelijk weinig smaak aan de maaltijden hier in de Filipijnen.... dus is het heerlijk genieten van het eten met elke dag wel weer een verse fruitshake.

De volgende dag heb ik besloten niks meer te ondernemen. Het klimaat is hier super benauwd en een intensieve wandeling is daardoor super vermoeiend. Ik doe alleen een korte wandeling langs de rivier naar het dorp om een beter signaal te ontvangen voor wat internet bereik.... en NEE ik ben niet verslaafd aan een internet verbinding! Omdat ik verder nog geen plannen heb gemaakt voordat ik hier naar toe ging of in ieder geval nog niks heb vastgelegd ben ik heel onrustig en het lukt me niet om de rust te vinden als ik niks kan vastleggen. Eigenlijk zou het juist ideaal zijn, geen plannen en geen internet verbinding. Maar helaas werkt die onduidelijkheid ook op mijn zenuwen en is er toch een moment dat ik moet beslissen welke richting ik op ga. De volgende stap is een duik cursus die ik wil gaan volgen. Maar waar?! Het kan echt overal en door al die bomen kan ik het bos niet meer vinden. Uiteindelijk besluit ik na drie dagen onzekerheid te gaan duiken op Apo Island, het volgende doel van mijn reis! Daarna heb ik nog wat dagen zonder bestemming voor iets extra's voordat ik aan het eind van mijn reis naar Palawan ga, het paradijsje van de Filipijnen. Voor deze laatste dagen heb ik de accommodatie alvast vastgelegd, vooral rust en relaxen.

Maar dan eerst op weg naar Apo Island!! Yes, ondanks alle spanning heb ik er zin in. Het is een klein eilandje met maar drie plekken om te overnachten. Alles moet aangevoerd worden per boot, douchen doe je met regenwater en er is slecht op beperkte tijden elektriciteit. Ach ja, ik ben hier vooral voor de onderwaterwereld en die is prachtig. Het staat bekend om de grote hoeveelheden schildpadden die je vanaf het strand al snorkelend kunt aanschouwen, daadwerkelijk prachtig!!

En op Apo Island heb ik vorige week zaterdag mijn PADI Open Water gehaald! Nu mag ik overal gaan duiken, dus ik ga nog wel een duik wagen voordat ik weer naar huis vlieg. Overigens ging het allemaal niet zo simpel als het lijkt.... Na de eerste middag theorie werd ik enthousiast. Na de 1e oefensessies van 2,5u vond ik het al minder leuk, de oefeningen met het onder water wisselen van de regulator (zuurstof) en het leegblazen van mijn masker lukte niet. Vervolgens ben ik op dag twee toch gestart, maar omdat de oefeningen nog altijd niet lukte en ik inmiddels al een flinke slok zout water had opgesnoven en ingeslikt raakte ik enigszins in paniek. Dat was echt wel even heftig en niet leuk. Ik wilde dan ook vooral stoppen, dan maar geen certificaat.... Dankzij de overtuiging van de duikmaster heb ik op dag 3 toch besloten door te gaan met als resultaat dat ik uiteindelijk al 5 Open Water duiken heb gedaan. Uiteindelijk toch doorgezet en het is gelukt, dus ik ben wel een beetje trots op mezelf ????.

Vervolgens ben ik van Apo Island naar Siquijor gereisd. Dit keer opnieuw geen boeking en gewoon aangeklopt bij een Bed & Breakfast. Dat heeft goed uitgepakt, ik ben beland in een leuk en kleinschalig hostel met leuke mensen. De eerste avond wezen eten met een locale tourguide die hier ook verblijft. De beste maaltijd tot nu toe bij een grill restaurant langs de weg, erg leuk en gezellig!

Het eiland voelt een stuk prettiger, minder toeristisch en vooral heel vriendelijke mensen die je met alles willen helpen. Het is fijn om deze sfeer te ervaren! Ik ben blij hier op Siquijor te zijn, niet gepland en het voelt daarom als iets extra's, een soort cadeautje.

Morgen eerst even een dag rust om tot mezelf te komen. Ik vertrek via het strand naar Paliton Beach en stop onderweg bij wat strandtentjes om iets te drinken, voor een lunch en bij een van de resorts blijf ik een tijdje hangen om te zwemmen. Een dagje om even op adem te komen en na te denken wat ik afgelopen maanden allemaal heb gedaan. De laatste dagen bekruipt me dat gevoel... het is wel goed geweest, ik verlang wel weer om naar huis terug te gaan. Ik heb ervaringen op gedaan, inzichten gekregen en ben nu wel weer klaar met reizen, het is goed geweest....

Na een dagje rust en wat overpeinzingen wil ik ook nog wat van Siquijor zien. Ondanks dat nagenoeg elke toerist een scooter huurt voel ik me daar niet zo prettig bij en alleen vind ik het ook helemaal niet leuk. Ik ga daarom samen met een chauffeur op pad, achterop de motorbike. Voor iets van 12 euro rijdt hij me de hele dag het eiland rond, en ik kan heerlijk rondkijken. Eerst naar de Cambugahay Falls, een getrapte waterval met super vers water en leuke swings om je te vermaken. Er hangt hier een leuke sfeer met vooral veel locals en her en der wat Europese, maar vooral ook Filipijnse toeristen. Het is leuk om te zien dat er zoveel Filipino's in eigen land reizen. Ze zijn ook echt heel herkenbaar afkomstig uit de grote stad met nieuwe telefoons, camera's, selfie sticks en de nieuwste kleren. Totaal anders dan de backpackers of reizigers uit Europa. We stoppen vervolgens nog in een aantal dorpjes bij de kerk, het strand van Kagusuan beach ook wel 'little Palawan' genoemd, het strand van Salagdoong beach en de mangrove sanctuary. Een leuke dag waarbij ik het eiland toch een beetje heb kunnen verkennen met als afsluiter een prachtige zonsondergang, daar staat Siquijor om bekend!!

Voordat ik alweer vertrek besluit ik nog even te gaan snorkelen in Tubod Marine Sanctuary. De meningen zijn hier over verdeeld, maar het schijnt de moeite waard te zijn, dus ga ik toch even een kijkje wagen. En wat ben ik blij dat ik hiervoor vroeg ben opgestaan!! De koralen zijn dan misschien niet zo mooi, maar er zitten genoeg leuke visjes om te volgen en naar te kijken. En dus lig ik 1,5uur in het water te genieten voordat ik rond de middag alweer naar Cebu city vertrek met de ferry. Hier vandaag vlieg ik de dag erna naar Palawan. Daar ga ik nog 5 dagen relaxen, snorkelen, eilandhopppen met een boottochtje en misschien nog een duik wagen voordat het weer tijd is om naar huis te gaan.

Een zonnige groet vanuit de Filipijnen!!

Liefs, Marieke

Filipijnen: Overleven in Manila en de Rijstterrassen van Banaue en Batad

Lieve trouwe lezers!

Het heeft even geduurd, mijn eerste reisverslag vanuit de Filipijnen!! Mijn tijd in Nieuw Zeeland zit er alweer op, wat zijn die twee maanden snel voorbij gegaan.... Terug kijkend op een reis met gave avonturen, mooie natuur en leerzame ervaringen. Ik vlieg alweer halverwege terug naar Nederland, met een tussenstop in de Filipijnen, op naar het volgende avontuur ????. Ik reis zo snel mogelijk vanuit Manila door naar de mooiste rijstterrassen van Azië, in het noorden van Luzon.

Maar dan eerst, aangekomen in Manila gaat het avontuur echt beginnen, de dag doorkomen en dan de nachtbus in naar Banaue. Voordat ik het vliegveld verlaat ben ik weer online met een Filipijnse SIM ????, ik ben van Filipijnse peso's voorzien en het eerste wat me te wachten staat is oplichting door die vriendelijke taxi chauffeur. Ik vraag nog aan hem '23km?', 'Ja, 23km', dus 850 Peso's. En dan denk ik nog snel, de afstand is de helft en het zou ongeveer 500 Peso's moeten zijn.... Vermoeid en niet echt in staat te protesteren betaal ik en stap uit. Ach ja, die 6 euro extra zal ik maar vergeten.... en ik ben ondertussen in alle drukte beland met veelste veel prikkels ????. Het winkel centrum waar ik heen ben gegaan om mijn bagage tijdelijk op te slaan is echt veelste druk en de opberg plek voor bagage vertrouwde ik totaal niet, dus daar heb ik na 20 onzekere minuten rondlopen mijn tas weer opgehaald om vervolgens die vreselijk Amerikaanse Starbucks in te vluchten. Op reis is zo'n Starbucks toch nog niet zo verkeerd ????. Nog niet echt rustig, maar het is hier beter dan buiten of elders. Tja, en nu is het wachten... op de nachtbus naar Banaue.

Het voelt weer heel erg wennen in een ander klimaat, een andere cultuur.... vooral ook alert blijven en dat lukt niet zo goed nu ik moe ben. Zit me dan toch dwars van die taxi, te goed van vertrouwen en net niet doorgevraagd, terwijl ik goed wist dat het ongeveer de helft moest kosten... Maar goed, ik zit nog steeds bij de Starbucks ???? en mijn telefoon is inmiddels weer bijna opgeladen. Zo maar eens een stukje gaan lopen naar hopelijk een rustigere groene plek in deze overvolle stad. Het is zaterdag en ook het park is super druk, maar ik zit op een bankje wat plannen te maken voor mijn reis door de Filipijnen, dat heeft ook wat tijd nodig om vorm te krijgen. En dan vervolgens snel iets eten en tegen dat het donker wordt vertrek ik naar de busterminal. Daar kan ik ook nog wel een tijdje wachten.... en daar kom ik wat andere tegen die ook niet in het donker wilde reizen. Ik heb maar gewoon gezeten, ik ben zo moe.... De bus is verrassend ruim en een prima zitplaats, op naar een weekje rijstterrassen, jungle en hopelijk een beetje rust, daar heb ik zin in!

Na een verrassend goede rit in de nachtbus kom ik rond 7u s'ochtends aan in Banaue, waar ik word opgehaald door een van de 'boy's' van mijn Homestay. Daar aangekomen word ik warm welkom geheten door Randy. Mijn kamer is al klaar, dus eerst even een paar uurtjes slapen en dan mijn ontbijt gevolgd door een douche. Ik heb vandaag echt even nodig om bij te komen en in tussen tijd legt Randy alle opties uit om de omgeving te verkennen. S'middags ga ik samen met Mel (ook alleen reizend afkomstig uit de UK) lunchen, we verkennen het dorpje en doen een powernap voordat we de deur weer uit gaan voor het avondeten.

De volgende dag ga ik de omgeving van Banaue verkennen met een wandeling naar het uitzichtpunt en dwars door de rijstterassen en een aantal dorpjes weer terug. Het is wel even uitzoeken hoe de route loopt, maar de mensen zijn allemaal uiterst vriendelijk en wijzen me vanzelf de weg. Een super mooie wandeling door de rijstterrassen en ik heb echt super genoten. Weer lekker even actief!

De dag daarna ga ik naar Batad, daar heb ik even geen bereik, dus lekker even genieten van de rust en de omgeving. S'ochtends vroeg eerst een uurtje met de tricycle en dan het laatste stukje te voet naar het dorp. Ze zijn bezig met de aanleg van een weg naar het dorp, maar vooralsnog eindigd de weg vlak voor het dorp.

Aangekomen in het dorp ga ik eerst op zoek naar Rita's Homestay om wat spullen voor mijn overnachting te droppen en ik vraag daar naar Vincent, mijn gids voor een rondleiding door Batad. Hij brengt me naar het uitzichtpunt over de rijstterassen, echt een prachtig plaatje al die terrassen met helemaal beneden het oude dorpje Batad. Hier en daar groeit een ananas tegen de wanden van de terrassen 'voor als ze honger krijgen tijdens het werk in de rijst terrassen' legt Vincent uit. Vanzelfsprekend betekend al deze terrassen een hoop trap lopen, dat kost toch meer energie dan gedacht met deze warmte, flink zweten dus, haha! Vervolgens de afdaling naar de watervallen, ook daar even een rustpauze om te genieten van het uitzicht. Al die terrassen, het lijkt wel een beetje op Peru waar de Inca ook al die terrassen hebben gebouwd om op het land groenten te kunnen telen.

Tegen 14u ben ik weer terug bij Rita's Homestay, waar ik vannacht blijf slapen. Het staat boven op de helling met uitzicht over het dorpje Batad en de rijstterrassen. Echt genieten en heerlijk die rust zonder al die motorbikes!!! Echter in het begin voel ik me nog heel onrustig door muziek uit een oude telefoon en het gepraat van al die Franse toeristen. Het gaat me een beetje irriteren.....ze spreken nauwelijks Engels of weigeren te communiceren in het Engels. Ik sluit me daarom af met wat eigen muziek en geniet van de omgeving, lekker een beetje overdenken en de bergen in me opnemen, mijn dagboek bijwerken en gewoon even wat tijd voor mezelf!! De mensen zijn hier in ieder geval erg vriendelijk en behulpzaam. Vincent geeft me nog even uitleg hoe ik morgen zelfstandig het pad terug kan vinden voor de wandeling naar Bangaan en Romeo, de 'oude opa' van de Homestay maakt nog graag een praatje. Het is leuk om even gewoon met wat locals te kletsen!

De volgende ochtend kan ik rustig op staan. Hoewel, over het algemeen wordt je hier wakker tussen 6 en 7u s'ochtends. Door het geluid van vooral heel veel hanen die ze hier voor gevechten houden en zodra het licht is staat de bevolking op, dat is rond 6u. Toch neem ik lekker de tijd om op te staan en nog even te genieten van de omgeving voordat ik begin aan mijn wandeling terug naar Banaue. De wandeling is opnieuw genieten met uitzicht over de bergen, nog wat rijstterrassen her en der en ik passeer twee kleine dorpjes. Een lekker wandelingetje en na twee uur word ik in de omgeving van Bangaan opgepikt door mijn vertrouwde tricycle.

Vanuit Banaue ga ik de dag erna naar Sagada. Ik wil graag de locale jeepney uitproberen, maar er gaat ook een rechtstreeks busje voor net iets meer peso's. Toch wel handig als ik niet hoef over te stappen in Bontoc, een stuk sneller en comfortabel. Na 2,5u kom ik dan rond 11u al aan in Sagada. Nadat ik bij de toerist office de toeristen tax heb betaald eerst op zoek naar een printer om mijn busticket te printen. Zonder print van de voucher kan ik geen busticket ontvangen is me verzekerd.... waarom doen ze zo moeilijk in een land waar inmiddels een groot deel van de bevolking een smartphone heeft?

Sagada staat bekend om de grotten, ondergrondse rivier en de 'hanging coffins' ofwel 'hangende doodskisten'. S'middags ga ik daarom een tocht door de grotten doen 'cave connection', ik doe de tour samen met iemand anders die ik in het busje heb ontmoet. Wel handig om de kosten te delen en wel zo gezellig. Je moet vooral geen claustrofobie hebben, de tour is voornamelijk klimmen, klauteren, kruipen en glijden door nauwe gangen. Ik denk nog even terug aan Nieuw Zeeland, daar zou ik voor zoiets zeker een risico en aansprakelijkheidsformulier ingevuld moeten hebben. Tja, hier wordt er gewoon een gids aangewezen en die gaat op z'n slippertjes mee de grot in. Een hele belevenis en soms wel super spannend, maar ook heel erg gaaf om te doen!! Echter, na 2,5uur ben ik wel klaar met al dat glibberen. Ik ben vermoeid en sta niet meer stabiel op mijn benen en glij eigenlijk alleen maar uit, het is maar goed dat het bijna het eind van de tour is.

Voordat ik alweer vertrek met de nachtbus naar Manila doe ik nog een korte wandeling naar de 'hanging coffins' en dat is best indrukwekkend. Het is een traditie om na de dood dichter bij de hemel te zijn, deze traditie wordt in sommige families nog uitgevoerd, maar de meeste mensen worden tegenwoordig op het algemene kerkhof begraven. Ik kan me herinneren dat ik zoiets ook heb gezien in Peru, maar hoe ze het daar noemen weet ik niet meer. De rest van de ochtend heb ik nog even wat tijd om rustig aan te doen voordat Ik om 14u in de nachtbus stap.

Tegen 3:30 in de ochtend kom ik aan in Manila. Mijn vlucht naar Bohol vertrekt pas om 11:15, maar ik besluit toch naar het vliegveld te gaan en daar te wachten. Via de app Grab (een soort Uber) bestel ik een taxi, dit keer betaal ik slechts 270 Peso's, een stuk logischer en ik heb tenminste het gevoel dat ik eerlijk behandeld ben. En dan is het wachten op de vlucht naar Tagbilaran (Bohol). Daar aangekomen ben ik met de gezellig volle locale bus vanuit Tagbilaran naar Loboc gereisd, voor slechts 30 Peso's een uur in de bus, dat is me nog niet eerder gelukt. Vanuit hier ga ik de komende dagen de omgeving verkennen en vooral ook even wat rust nemen.

Een zonnige groet vanuit de Filipijnen!

Marieke

Nieuwe avonturen en het geweld van aardbevingen - Kaikoura en Christchurch

Vanuit Mt Cook reis ik via Lake Tekapo en de Rangitata rivier naar Christchurch. Ik ga vandaag raften op de Rangitata rivier, iets dat ik al zo lang eens heb willen doen en tijdens mijn reis door Nieuw Zeeland heb uitgesteld tot deze locatie. Het schijnt de beste plek te zijn van het hele land met een aantal 'grade 5' stroomversnellingen in de rivier (grade 6 is de max). Even iets anders dan wandelen, en wat was het gaaf!!

Nadat iedereen is aangekleed in thermokleiding, een wetsuit, drijfvest en een helm gaan we het water op. Niet eerst even wat instructies, die krijgen we op het water wel. Goed luisteren dus en instructies opvolgen, dat is hoe het werkt. Heel simpel dus, peddle, forward, left over, sit down, hold on en als we omslaan eerst ademhalen en om je heen kijken. De eerste grade 1 en 2 zijn spannend, ik moet even wennen aan de instabiliteit van het zitten op de rand van de boot. De eerste golven en splashes water vol in het gezicht zijn even wennen, maar dan al snel is het volop genieten. De omgeving is prachtig en vanaf het water lijken de rotsen om ons heen in de kloof nog groter. Het water is super helder en schoon, je kunt het zelfs zo drinken ????. En dan worden we voorbereidt op de grade 5 waterval. Wauw, spannend!! Vooral goed en snel instructies opvolgen en goed vasthouden. Dus, pedellen, stop, peddelen, left over en dan ineens zit iedereen rechts in de boot, in een fractie van een seconde is iedereen ook weer terug op z'n plek en dan hebben we het overleefd. Wat een teamwork!! Wauw, wat een hoeveelheid water, adrenaline en een gave ervaring. De twee andere boten zijn over de kop gegaan en wij genieten na. We doen nog een grade 5 er achteraan, even zwemmen of eigenlijk drijven in ons wetsuit en dan weer de boot in. Nog een paar laatste watervallen en dan zit het er alweer op. Na 2,5 tot 3u op het water is het alweer voorbij en ik heb optimaal genoten van deze ervaring!!

Na een overnachting in Christchurch reis ik door naar Kaikoura. Ik verbaas me over het effect van de aardbeving van november 2016. Ik dacht, de weg is open naar het noorden en dus rijdt je daar gewoon naartoe. Maar de kustweg heeft nog veel schade en dan begrijp ik waarom het nog wel een tijdje zal duren voordat alles is hersteld. De weg van Kaikoura naar Blenheim in het noorden kan nog wel een jaar gesloten blijven... Veel aangepaste routes, stukken slechts enkel baans begaanbaar of tunnels die maar eenzijdig open zijn. Veel landslidings (grond verschuivingen) van de hellingen af. Echt overal zijn mensen aan het werk om Kaikoura zo snel mogelijk weer bereikbaar te maken. En dat is een van de redenen waarom ik hier toch naar toe wilde. Niet als ramptoerist, maar wel om de economie te steunen én nog één andere belangrijke reden, de dolfijnen! Ik kom rond 10u aan in Kaikoura en heb de hele dag om gewoon even te lezen, gezelligheid in het hostel en een rondje in het dorp te doen.

De volgende dag staat het dan te gebeuren, spannend! Ik heb hier zo naar uitgekeken, ik ga met dolfijnen zwemmen!! Het is echt een droom om dat eens te doen in het wild, en dat kan hier in Nieuw Zeeland.

Om 5u s'ochtends stap ik op de fiets naar de vertrek locatie. De zee is 'moderate', dat betekent toch een beetje ruwe zee, ik zorg alvast dat ik mijn reisziekte pilletje heb genomen. Ik krijg een volledig bedekkend wetsuit aan en dan de instructie film. Hoe lok ik de dolfijnen naar me toe? Gedraag je al een dolfijn, dus probeer te duiken, armen langs je lichaam en maak geluid. Het is nog donker als we aan boord gaan, het wordt langzaam licht maar door de flinke bewolking valt er boven water weinig te zien. Na 25min zien we de dolfijnen, eerst een aantal Common dolfijnen en dan de Dusky's. We mogen het water in, dus snel klaarmaken en springen. Door de hoge golven voel ik me al niet helemaal lekker.... toch op zoek naar de dolfijnen, raar geluiden maken en dan gaan ze om je heen cirkelen, dat is gaaf!! Ik probeer een stukje video te maken (ik heb in het hostel van iemand een GoPro kunnen lenen), maar dat is toch lastiger dan ik dacht. Ze komen nog een paar keer voorbij zwemmen, en dan voel ik me steeds minder lekker en na 10-15 min is het avontuur voor mij voorbij. Ik voel me ziek worden en ga het water uit in de hoop een beetje bij te komen. Misschien kan ik later nog even het water in, dat zou mooi zijn! Maar helaas wordt het echt niet beter, juist slechter, echt zeeziek... Na 40min zwemmen op één locatie komt iedereen het water uit. Ik ben niet de enige, inmiddels is al 2/3 van de boot ziek. En wat ben ik bij als we weer aan land staan! Een mooie, maar korte ervaring..... teleurgesteld en volledig koud sta ik na afloop in de douche. De hele dag voel ik me zwak, blij als ik tegen 19u weer in het vertrouwende hostel in Christchurch ben. Ik wil iets eten en slapen, de energie is echt even op en ik heb slaap nodig om bij te komen.

Na een lange nacht van 10u voel ik me stukken beter. Als ik op sta is het hostel inmiddels leeg en ik ga lekker buiten zitten en genieten van de rust. Eens bedenken wat ik vandaag ga doen, en uiteindelijk vertrek ik eind van de ochtend om de stad een beetje te verkennen.

Nog meer aardbeving geweld in Christchurch! Geluid van machines, boren, slijpen, hijskranen en muziek uit de gettoblasters van de bouwvakkers overheersen in Christchurch. Ik loop met kippenvel deze effecten van de aardbeving in 2010 en 2011 te aanschouwen. Bizar om te zien dat het hele city centrum is verdwenen.... geen enkel oud gebouw staat nog overeind en overal zijn kale terreinen te vinden, nog niet herontwikkeld of in gebruik als parkeerplaats. Via New Regent street loop ik naar Church Square en daar vandaan naar de RE:Start Mall, de eerste plek waar ondernemers weer hun winkel konden oppakken in zeecontainers. Ik doe nog een bezoekje aan de Art Gallery en eindig mijn tourtje heerlijk in het zonnetje van de Botanical Garden. Ik eindig deze dag bij een leuk restaurantje in New Regent Street, verrassend genoeg bevalt het me wel om in alle rust ergens alleen te eten met een wijntje.

De volgende dag loop ik opnieuw een rondje door de stad, dit keer langs al de Street Art die er te vinden is om het centrum toch iets meer uitstraling te geven in de grote puinhoop. Ik loop langs de kartonnen kathedraal en de 185 witte stoeltjes voor alle overledenen van de aardbeving, op 22 februari was dit precies 6 jaar geleden.

De twee dagen in Christchurch heb ik eigenlijk niet zoveel gedaan en vooral wat rust genomen, ik voel me moe door het continu onderweg zijn. Ik heb daarom besloten om niet nog onnodig extra te gaan reizen en voor 3 dagen in Picton te blijven hangen voordat ik naar Auckland terug reis.

De eerste etappe van de reis terug naar Auckland gaat via Picton. Eigenlijk is het best fijn zo'n reisdag, gewoon genieten van de landschappen door het boerenland van Nieuw Zeeland. Overal boerderijen, bergen, valleien en rivierstroompjes. Overal zijn ze aan de weg aan het werken, deze weg is niet opgewassen tegen al het verkeer dat er sinds de aardbeving in Kaikoura over heen komt, het is slechts een 'country road'.

In Picton doe ik nog twee wandelingen, de laatste keer in Nieuw Zeeland ga ik op pad. Eerst een korte en dan nog een deel van de Queen Charlotte track, maar het doet me niet meer zoveel, ik word er niet meer enthousiast van..... het bos is niet meer bijzonder en de uitzichten blijven achterwege door teveel bewolking. Ik ben moe en eigenlijk ben ik wel toe aan mijn volgende bestemming.

In Auckland ben ik weer enigszins vertrouwd terug op de plek waar het allemaal begonnen is. Dat ruimtelijk victoriaans huis met veranda's, een fijne tuin en uitzicht op Western Park. Maar wat heb ik me die laatste dagen in Auckland onrustig gevoeld, druk gemaakt, opbouwende spanning voor mijn avontuur in de Filipijnen. In Auckland heb ik daarom twee dagen wat extra rust genomen, om te organiseren en accepteren dat ik niks meer van Auckland hoef te zien van mezelf heeft geholpen. Ik heb uiteindelijk toch een globaal plannetje kunnen maken, mijn weblog beetje bijgewerkt en nog wat georganiseerd. De nachtbus naar Banaue is geboekt en accommodatie om te slapen. Ik voel me rustiger en door minder prikkels (niet de 'big city' in gaan), geen nieuwe indrukken, heb ik meer rust gekregen en voel ik me veel minder vermoeid. Het koste me gewoon even tijd en veel energie om een goed gevoel en vertrouwen te krijgen in mijn reis naar de Filipijnen.

Na deze goed georganiseerde bestemming nu op naar een nieuw avontuur in de Filipijnen ????. Zelf mijn route bepalen, geen echt 'high lights' en hopelijk iets minder vooraf vastleggen. Ik ben echt heel erg benieuwd!!

Groetjes, Marieke

Rainforest, vogeltjes en de hoogste berg van NZ - Stewart Island en Mt Cook

Hallo allemaal,

Wat vliegt de tijd snel voorbij!! Alweer twee weken geleden dat ik een laatste updat deed..... Inmiddels bijna aan het eind van mijn reis door Nieuw Zeeland, maar eerst nog even terug met mijn gedachte naar Stewart Island.

Ik was al gewaarschuwd, de overtocht met de Ferry naar Stewart Island schijnt vaak een ruwe overtocht te zijn. En inderdaad zodra de boot vertrekt begint de boot flink te schommelen. Bob had me er al voor gewaarschuwd, 'ga aan de achterzijde op het dek staan voor frisse lucht'. Zo gezegd, zo gedaan samen met een muziekje in de oren kom ik toch redelijk zonder al teveel misselijkheid aan op Stewart Island. Gelukkig niet zeeziek!

Het hostel 'Bunkerbackpackers' is een kleinschalig hostel met een gezellig en warm haardvuurtje. Het is maar iets van 12 graden overdag en s'avonds voelt het dan echt koud aan. Gelukkig is het hostel een plek om na een wandeling in de kou lekker op te warmen.

In het hostel heb ik al wat informatie verzameld en besloten dat ik de volgende dag 's middags naar Ulva Island ga. S'ochtends ga ik Oban verkennen en nog wat navraag doen over de 'great walk' wandeling. Het advies van de DoC (Department of Conservation) is om het midden stuk over te slaan vanwege de modder, tenzij ik van diep in de modder wegzakken houd..... Mmm, laat dat maar zitten! Ik had het me tot dan nog niet gerealiseerd, Stewart Island staat bekend om het eiland van de modder paden. Ik besluit daarom morgen deel 1 van de Rakiura track te doen naar Port Williams en terug, daarna eventueel nog deel 3 of een andere wandeling.

Eerst maar eens naar Ulva Island!! Dit eiland is vrij van alle niet inheemse soorten zoals ratten, konijnen en possums. Door de afwezigheid van hun vijanden leven er veel meer vogels op Ulva Island. Helaas blijft het in de middag nog steeds regelmatig regenen.... maar gelukkig is er ook veel bos en loop ik voornamelijk tussen de bomen. Tussen de buien door worden de vogels ineens erg actief en ik ben niet ontevreden over wat ik allemaal zie. Zodra ik geluiden hoor sta ik stil om de vogels te traceren, leuk om ze dan ook te spotten! Op het strand zitten een aantal parkieten, leuk groen gekleurd. In het bos zie ik later de parkieten achter de 'yellow head' vogeltjes aan gaan. Ik zie een mooie Kaka, een soort papegaai. Ik volg een tijdje de zeldzame 'saddle back' en de doodgewone Nieuw Zeelandse mus komt me opzoeken als ik een hapje aan het eten ben. Een leuke wandeling die door het vele stoppen, rondkijken en genieten van al die leuke vogeltjes toch al gauw 3,5u duurt.

De tweede dag op Stewart Island ga ik het eerste deel van de Rakiura track lopen. Om daar te komen moet ik eerst via de asfaltweg naar Horseshoebau. Nog niet heel indrukwekkend, maar misschien komt dat door de donkere wolken en de miezer regen. Na ongeveer 1u kom ik bij de start van de Rakiura track. Wauw, zee, rotsen, strand en blauwe lucht! Ik start de wandeling via Maori Bay naar Port Williams. Wat een geluk dat het laag water is, dan kan ik de korte route via het strand nemen. Er volgen nog wat 'swing bridges' en buien tussendoor. Ik geniet van de uitzichten op zee, het regenwoud en de typische geur van het vochtige bos zoals je ook in de dierentuin hebt in zo'n tropische kas. Alleen loop ik hier 'live' in dit 'rainforest'. Het pad tot Port Williams is goed begaanbaar en na 2u arriveer ik op de eindbestemming. Vandaag is het weer echt onvoorspelbaar, regen wisselt zich af met zon en blauwe lucht. En dus zet ik zo nu en dan mijn capuchon op om vervolgens weer te genieten van de zon. Na zo'n 6u ben ik weer terug bij de asfaltweg en met inmiddels al 23km in de benen start ik de wandeling terug naar het dorp. Na 10min wordt ik opgepikt door een taxi die besteld is door een stel dat net de 3 daagse track heeft afgerond, wat een geluk, super fijn!! Moe maar voldaan ben ik in de loop van de middag weer terug in het hostel.

De laatste dag maak ik een start aan het derde deel van de Rakiura track, eens kijken hoe veel modder er ligt. Het eerst stuk van de track heef inderdaad veel modderpoelen die ik constant probeer te ontwijken. Ik loop tot Kaipipi Bay en besluit dan terug te gaan. Het pad is begaanbaar, maar ik voel me moe, het bos is niet veel nieuws meer en ik wil niet meer te lang lopen. Ik loop terug langs een andere route, een stuk droger, het zonnetje schijnt en het is wel prima voor vandaag. Na nog ongeveer 2u ben ik weer terug. Blij dat ik terug ben, mijn benen zijn gewoon moe van alle inspanning, tijd om een middag dutje te doen.

Wat was het een heerlijke tijd op Stewart Island, ik heb genoten van al die mooie natuur. Lekker buiten zijn!! Daarbij een heel fijn hostel met een vuurtje s'avonds en een gemoedelijke sfeer waardoor ik echt even tot rust kon komen en s'avonds heerlijk relaxen.

Helaas ook op Stewart Island is er een tijd om weer te vertrekken. Ik neem de vroege ferry terug naar Bluff zodat ik met de bus nog een tourtje langs de Caitlins kan doen. Het is heel wat uurtjes rijden, maar het is heerlijk! Landschappen met de vele schaapjes, gras, bergen, de kust lijn en dat met een heerlijk zonnetje. De eerste stop je Waipapa point, een markant punt waar vele schepen zijn gesneuveld en daar staat dus ook een vuurtoren. Daarna op Curio Bay op zoek naar het versteende bos. Het is best even lastig om het goed te herkennen, maar dan als iedereen alweer in de bus zit heb ik de smaak te pakken en zie ik het overal, leuk!! Daarna reizen we via Invercargill weer terug naar Queenstown.

Na een overnachting in Queenstown ga ik meteen door naar de volgende bestemming, Mt Cook!! Ook zo'n bestemming waar ik naar uit heb gekeken. Ik heb er zin in!! Onderweg is het genieten van de zon en de prachtige uitzichten, wat heb ik toch weer een geluk! Dan het laatste stuk met uitzicht op de Tasman gletsjer langs het ijsblauwe meer. Prachtig om te zien! Helaas vangt Mt Cook behoorlijk wat wolken en is deze niet te zien. Toch is het genieten en probeert iedereen vanuit de bus al foto's te maken. Vanochtend bij het vertrek uit Queenstown ook al zo'n geluk met de spiegels op het water, schitterend!! Dat had ik nog niet eerder gezien, voor het eerst in afgelopen twee weken is het redelijk windstil. Het plaatje van alle postcards is nu pas zichtbaar.....

Na aankomst in het hostel is er nog tijd om de Hooker Valley walk te doen. Yes, die wil ik heel graag doen!! Tussen de hoge bergen met besneeuwde toppen is het prachtig en echt genieten. Ik passeer hangbruggen, net als in de Lord of the Rings. Op de toppen van de bergen zie je gletsjers liggen en aan het eind van de wandeling komt de gletsjer tevoorschijn die uitkomt in het Hooker Lake, daar drijven ook wat ijsschotsen in rond. De gletsjer zelf is bedekt met puin en maar moeilijk te herkennen. De toppen van de bergen vind ik dan toch veel meer indrukwekkend. Een heerlijke wandeling met top uitzichten!!

De dag erna heb ik nog lekker een dagje extra om te genieten van deze prachtige omgeving. Eerst even uitslapen, daar ben ik aan toe! Daarna rustig ontbijten en dan op pad voor een korte wandeling. Het is erg bewolkt, dus de uitzichten van gister laten zich niet meer zien. Ik maak een wandel ca. 300m omhoog naar de Red Tarns. Het zonnetje is aan deze kant van de bergen inmiddels doorgebroken en ik blijf op deze plek een tijdje rondhangen om te genieten van de omgeving. S'middags lekker wat tijd voor mezelf en het voormalige hotel serveert 's avonds goede maaltijden, dus ik geniet van een heerlijke maaltijd aan het eind avond dag.

Het lijkt wel of allerlei dingen opnieuw de revue passeren afgelopen dagen. Overdenken en wat wegdromen als ik even mijn ogen dicht doe op een bankje, in de bus of als ik rust neem. Het voelt fijn dat ik er nu tijd voor heb.

En nu op naar het laatste deel van mijn reis door Nieuw Zeeland, de volgende bestemming is Christchurch en vanaf daar zal ik de terugreis naar Auckland gaan maken.

Een zonnige groet vanuit Nieuw Zeeland!!

Marieke

Wauw!! Verliefd op het Fjordland

Yes, eindelijk naar het Fjordland!! Fjorden heb ik nog nooit gezien, dat moet indrukwekkend zijn. En wat een pracht allemaal, dat begon bij de Milford Road onderweg naar Milford Sound. Hier heb ik echt naar uit gekeken en alsof het niet op kan schijnt de zon! Het is gewoon prachtig weer en dat is de laatste tijd een uitzondering in het Fjordland. Ik voel me daardoor helemaal gelukkig!! En wat heb ik onwijs genoten van die prachtige fjorden en bergketens met dit prachtige weer. In de vijf dagen dat ik hier ben geweest nauwelijks regen en dat terwijl het hier 200 dagen per jaar regent!

Allereerst genieten van de boottocht door Milford Sound. De uitzichten zijn prachtig vanaf de vallei opkijkend naar de oprijzende bergen en al die gave watervallen dit is het ruige van de hooglanden. Een TOP dag vandaag met nieuwe indrukken, echt genieten!! Soms lijkt het alsof ik niet meer zo onder de indruk ben omdat ik al zoveel gezien heb. Jammer is dat... maar uiteindelijk geniet ik onwijs van de kleine dingen en deze gave machtige bergen.

Na een nachtje in Gunn's camp te hebben geslapen s'ochtends vroeg uit de veren. Op de terugweg naar Te Anau kunnen we de Key Summit walk doen. Dit is een onderdeel van de Routeburn track, ook een van de 'great walks' in Nieuw Zeeland. Opnieuw een stralende dag en omdat het pas 7u s'ochtends is zie je de zon van achter de bergen opkomen. Wauw! Weer zoiets moois om optimaal van te genieten, daarom hang ik zo lang mogelijk rond op de top en zoek ik als een van de laatste de weg weer terug naar beneden. Een korte wandeling van 2u, maar heerlijk om de dag mee te beginnen.

Opnieuw terug in Te Anau hop ik van de bus voor een verblijf van 5 dagen bij Bob en Maxime. Dankzij de tip van Floris heb ik een top verblijf gehad in dit hostel!! Bob legt me alle gemakken in het hostel uit, o.a. vrij gebruik van fietsen en wasmachine en verteld me alle, met name wandel, opties voor de komende dagen. Het eerste gedeelte van de Kepler track, dat moet ik toch makkelijk kunnen doen is zijn mening. Oké, eerst met de fiets naar de 'control gate', het begin van deze 'great walk' wandeling, en dan 14km naar Luxmore hut, of Mt Luxmore, dat is slechts 20km. Ik vind het nogal wat, maar maak me toch klaar voor deze wandeling.

Wauw!! Wat was het een fantastische track. Ik heb het gehaald ???? en zo ontzettend genoten! In het hostel vertelde iemand dat de eerste 2u 'gewoon' bos zouden zijn. Echter ik heb genoten van de vele afwisseling, eerst de prachtige mossen in alle soorten, daarna een stuk met varens, nog een stukje klimmen over de rotsen en dan de sprookjesachtige bomen vol met baardmos, wat een prachtig gezicht. Ik heb zo genoten van deze prachtige variaties!! Na het bos schijnt de zon me tegemoet en veranderd het landschap. Uitzichten komen te voorschijn, prachtige vergezichten op het begin van het fjorden gebied. Wat een geweldige tocht. En dan na 3,5u kom ik aan bij de Luxmore hut, het is pas 12.30, tijd voor mijn lunch. Eigenlijk is het genoeg voor mijn voeten, maar toch nieuwsgierig als ik ben loop ik een stukje het vervolg van de track op. 1,5u naar de top van Mt Luxmore, toch doen?! De keus is snel gemaakt als ik zie hoe steeds mooier de uitzichten worden, wat is dit onwijs genieten!! Echt zo ontzettend mooi! Wauw, dit heb ik nog niet eerder zo gezien!! Door al het genieten op de top van Mt. Luxemore en foto's maken is het inmiddels 15u geworden, tijd om terug te gaan, gelukkig is het grootste gedeelte berg af.

Na Luxmore hut ook nog ff de top van Mt Luxmore gedaan, dat maakte het 20km enkele reis. Vandaag 40km gewandeld en ook nog 15km op de fiets ????, 12 uur onderweg geweest. De terugweg was wel wat zwaar.... blij dat ik tegen 20u toch het park uitliep..... maar het was allemaal de moeite waard!!

De volgende dag staat in het teken van een verplichte rustdag. Zo, die had ik echt even nodig! Ik heb dan ook echt niks nuttigs gedaan, niet eens energie voor een update van mijn weblog. Het enige nuttige is het boeken van een kayak tocht door Doubtfull Sound. Nu ik hier toch ben en ik alles zo fantastisch vind wil ik optimaal genieten!! Dus de volgende morgen word ik om 6.15 opgehaald voor een bus, boot, bus en kayak tocht door Doubtfull Sound. Doubtfull Sound is een stuk minder makkelijk bereikbaar, heeft veel meer vegetatie en is daardoor ruiger. Een nieuwe beleving om dit vanaf het water te ervaren en opnieuw echt genieten!! Wat een dag en helemaal TOP om mijn verblijf in het Fjordland mee af te sluiten.

Tot nu toe waren afgelopen 6 weken vooral nog een reis met heel veel gave indrukken, kennismakingen en leermomenten maar met de korte tijd op een plek voelt het nog niet als een beleving/ervaring. Na 5 dagen in Te Anau is dat een beetje veranderd, het voelt inmiddels vertrouwd, mijn weg gevonden door langer op 1 plek te zijn. Het geeft een gevoel van rust en vrij zijn. Niet gehaast, niet georganiseerd, maar echt als reiziger, mezelf laten verrassen, dat voelt toch heel erg fijn! Misschien ook omdat ik zo ontzettend genoten heb, weinig reistijd, mezelf een dag met helemaal niks heb gegund en daarna weer op ontdekking ben gegaan. Met weemoed heb ik gister afscheid genomen van het Fjordland.... op naar het volgende avontuur ofwel een nieuwe beleving op Stewart Island!!

Groetjes, Marieke

Favoriet Wanaka en Queenstown

Hallo Allemaal,

Tijd voor een nieuw reisverslag!! Weer vol nieuwe energie na wat extra rust in Wanaka en Queenstown. Het leven als reiziger is best zwaar of eigenlijk vermoeiend, zeker na alweer 5 weken op pad te zijn! Elke paar dagen een nieuwe plek, een ander bed, nieuwe mensen ontmoeten en een nieuwe bestemming ontdekken. Natuurlijk zijn al die ontdekkingen super gaaf, maar al die indrukken verwerken heeft even tijd nodig. Dus heb ik mezelf wat extra rust gegund, geen wekker, tijd om te lezen, tijd om te schrijven, gewone dingen doen als de was en weer eens lekker koken. Wanaka is hier de perfecte plek voor, een heerlijke plek in een fijn hostel prachtig gelegen met uitzicht over Lake Wanaka. Wanaka is een kleinschalig stadje met leuke restaurantjes en barretjes aan het water, verder nog wat winkeltjes in de straatjes daarachter. De sfeer is vooral heel relax en weinig overdreven toeristen.

Uiteraard kan ik het niet laten om er ook op uit te gaan en dus doe ik op een van de dagen een wandeling naar Roy's peak. Samen met Alina, die ik een paar dagen geleden heb ontmoet ga ik op pad, ze is net afgestudeerd geohydroloog, leuk om iemand in hetzelfde vakgebied te leren kennen.

Samen gaan we op pad vandaag. De eerste 6km naar de start van de wandeling gaat langs de grote weg, dit stuk sla ik liever over. We gaan samen de uitdaging aan om een lift te vinden naar het startpunt van de track. Dus, net buiten het dorp de duim omhoog om een lift te vinden, wel even spannend, dat zeker!! Vooral als de 1e auto's allemaal doorrijden, maar na 10min hebben we dan toch geluk. Yes!! Een koppel uit Zuid Amerika geeft ons een lift naar de parkeerplaats van de wandeling. Nog even nagenietend en trots op onszelf starten we aan de klim. De 3u durende klim op de steile helling naar Roy's Peak is zwaar. Pff, ik ben mijn conditie en energie kwijt na die 2e verkoudheid en al het reizen. Het uitzicht wordt gelukkig steeds beter, prachtig over Lake Wanaka en de omliggende bergen. Tegen 13u zijn we op de top en kan ik even op adem komen, mijn lunch nuttigen en genieten van het uitzicht. Af en toe komt het zonnetje door en komt er een beetje blauwe lucht tevoorschijn. Een mooie dag en het is heerlijk van alle mooie uitzichten te genieten. Ook op de terug weg hebben we snel een lift te pakken, een gepensioneerd Brits stel, heel erg vriendelijk en ze zetten ons weer af in het dorp.

Na nog een fijne zonnige, rustige dag genieten is het toch echt tijd om Wanaka weer te verlaten. Jammer!! Ik had hier graag wat langer gebleven. Vanuit Wanaka is het ca. 2u naar Queenstown. Onderweg maakt de bus een stop voor een wandeling naar Mt. Iron, de wandeling van 1,5u biedt een mooi uitzicht over Wanaka, zeker de moeite waard!! Dan nog een stop bij de beroemde AJ Hackett bungy op de historische Kawarau Bridge voor degene die een bungee jump willen wagen. Ik kijk alleen een beetje rond, best leuk om te zien hoe andere wel of niet over hun angst heen springen.

Queenstown is echt een veel drukkere stad, ontzettend veel toeristen en vooral veel Chinezen.... vanwege het Chinees Nieuwjaar wemelt het van de Chinezen. 'S avonds ga ik met een groepje de stad in voor een burger bij Fernburger, de beroemdste burger tent in Queenstown én Nieuw Zeeland! Hoewel het een gekke werk is, een dikke rij op straat met een totale wachttijd van 1,5u, moet ik die toch echt wel proberen!! Echt een oordeel kan ik er uiteindelijk niet over geven, het is mijn eerste burger in Nieuw Zeeland, maar des te beter dat deze smaakt!! Het is zaterdag avond en dus gaan we na het burger avontuur nog even wat kroegen verkennen.

Ondanks dat Queenstown bekend staat om alle te gekke actieve activiteiten neem ik ook hier even wat extra rust. Lekker uitslapen, uitgebreid ontbijten, beetje kletsen met mensen in het hostel, boekje lezen en eens bedenken wat ik ga doen. Ik besluit de dag erna een wandeling te maken naar Ben Lomond en dus sta ik de volgende dag iets eerder op. Nadat ik genoten heb van mijn ontbijt ga ik eerst met de gondel omhoog en start daarna mijn wandeling. Een wandeling die uitzicht geeft op Lake Wakatipu en de achterliggende bergen. Het eerste half uur lijkt eeuwig te duren.... Mijn benen zijn zwaar, ik voel me moe en de steile helling omhoog gaat moeizaam. Na ongeveer een uur kom ik bij Ben Lomond Saddle, sneller dan gedacht en ik voel me dan inmiddels ook een stuk fitter. Uiteindelijk onderweg naar de top besluit ik toch terug te keren. De wind in combinatie met de regen valt zwaar, het zicht is weg en de terug weg zal nog lang genoeg zijn. Verrassend genoeg ben ik na 1uur weer terug bij de gondel. Een mooie wandeling, trots op mezelf!! Voelt toch goed dat ik het heb gedaan, ondanks de regen. Een goede voorbereiding op mijn tijd in het Fjordland, daar kijk ik ontzettend naar uit!!

Groetjes, Marieke

Abel Tasman NP en Franz Josef Gletsjer

Hallo allemaal,

Inmiddels ben ik alweer bijna 4 weken onderweg! Meestal is dit het moment dat ik terug naar huis vlieg na een vakantie met heel veel indrukken. Het is best een vreemd gevoel dat ik voorlopig nog niet aan het werk hoef, sorry collega's die meelezen!! Een moment om even bij stil te staan :). Een nieuwe ervaring die steeds mooier wordt. Ik kan steeds beter loslaten, ik krijg langzaam meer rust in het reizen, daar kies ik ook heel bewust voor. Ik ben me steeds bewuster van alles wat ik ervaar en op sommige momenten geniet ik heerlijk van het vrij zijn. Een nieuwe ervaring dat het anders maakt dan een 'gewone' vakantie, een blij gevoel!

Afgelopen week ben ik via Wellington van het Noorder eiland naar het Zuider eiland gereisd. Ik ben direct doorgereisd naar Marahau, een klein plaatsje aan de ingang van het Abel Tasman NP. Ik heb hier 4 nachten in een super huiselijk, gezellig en klein hostel overnacht, heerlijk!! Het is hier ook echt heerlijk wakker worden!

In het Abel Tasman NP ligt een van de 'great walks'. In Nieuw Zeeland zijn 9 'great walks', dit zijn allemaal 3 tot 6 daagse wandeltochten (eentje hiervan is een kanotocht). Op de eerste twee dagen heb twee trajecten van de 'great walk' gelopen, van Torrent Bay naar Marahau in het zuiden en van Torrent Bay naar Onetahuti in het noorden, totaal 32km. Het is heerlijk om hier te lopen, op en af in een bergachtig en bosrijke omgeving zo vlak langs de kustlijn met uitzicht op zee. De riviertjes die ik passeer worden beïnvloed door het hoog- en laagwater getij van de zee, dit laat prachtige laagwater lagunes zien. Af en toe daal ik af naar een van de prachtige 'gouden stranden'. Wat een vrijheid om hier op het strand in de wind te staan! Heel even tijd om te genieten voordat ik verder ga met de wandeling.

Op mijn derde vrije dag gaat het dan gebeuren, ik ga een Skydive maken!! Althans, daar ben ik de hele dag vanuit gegaan.... Super spannend natuurlijk!! Maar helaas, de wolken zijn te dik en de wind blijkt te sterk en dus gaat het uiteindelijk de hele dag niet door. Het is een hele teleurstelling, want wat had ik dit graag willen doen in het Abel Tasman NP! Helaas is het me vandaag niet goed gezind, maar er komen vast nog andere kansen!!

Via Westport reis ik naar Franz Josef. Onderweg stopt de bus voor een korte wandeling bij Cape Foulwind en in Punakaiki. Het is heerlijk om even uit de bus te stappen voor een kleine wandeling, ik geniet van deze kleine maar zeer waardevolle momentjes op een saaie reisdag. Beide plekken liggen aan de westkust, er staat dan ook een flinke wind en de zee is ruw met flinke golven. Cape Foulwind staat bekend om de zeeleeuwen kolonie, ik zie er een paar, maar echt een kolonie is er op dit moment niet..... Punakaiki staat bekend om de pancake rocks, een natuurlijk fenomeen aan de kust waar de rotsen gevormd zijn als gestapelde pannenkoeken.

En dan een spannende en intensieve dag in Franz Josef! Ik heb heerlijk geslapen, het zonnetje schijnt, de wolken trekken weg en ik ga vandaag de Heli Hike doen!! En als dat nog niet genoeg is staat vanmiddag ook nog een Skydive gepland. Wat een geluk dat het zo'n prachtige dag is! Vandaag eerst op naar de gletsjer, wandelen op de gletsjer en ik word daar naartoe gebracht met een helikopter, ik heb er zin in! Sinds een aantal jaar is de enige mogelijkheid om op de gletsjer te kunnen lopen via een helikopter vlucht. Weer een nieuwe ervaring, maar echt super om zo heerlijk boven het landschap te zweven en uiteindelijk op de gletsjer te landen en te gaan wandelen. Volledig uitgerust inclusief schoenen en ijzers sta ik daar op de gletsjer. Zo machtig mooi om die ijsmassa te zien, je kunt je haast niet voorstellen hoe groot de ijsmassa daadwerkelijk is. Het zonnetje schijnt en het is echt optimaal genieten gedurende de 3 uur durende wandeling. De gletsjer doet me terugdenken aan Patagonië en de Perito Moreno, de bergen doen me terug denken aan Peru en ook hier is het echt genieten. Wauw, wat een super mooie ervaring!!!

Aan het eind van de ochtend beginnen de wolken op te trekken en is het begin van de gletsjer gehuld in de wolken, ook dat geeft een prachtig gezicht! Maar ik heb dit keer heel veel geluk gehad, alle Heli Hike activiteiten voor vanmiddag worden afgelast vanwege de bewolking. Dat betekent niet veel goeds voor mijn Skydive.... Terug in het hostel blijkt dat de Skydive vanuit de Fox gletsjer gaat, daar is het nog steeds helder, de Skydive gaat door!! Om 5u word ik opgehaald bij het hostel en naar de Fox gletsjer gebracht. Nu gaat het dus echt gebeuren en ik begin me nu dan ook eindelijk zenuwachtig te voelen.... Eerst nog wat instructies met de mededeling; het enige dat je echt moet onthouden is de 'banaan houding' voordat we springen!! Oké, de banaan houding is duidelijk het meest belangrijk. En dan gaan we de lucht in, tot 16.500 feet en dan de jump voor de vrije val. Uitzicht over de gletsjers, sneeuw en vooral veel wolken. Het neemt letterlijk mijn adem weg tijdens de vrije val en dan als de parachute uitgaat is het bijkomen en genieten van alle adrenaline die afgelopen seconde door me heen is gegaan. Wat een ervaring, YES I DID IT!!! Iets wat ik al lang geleden op mijn 'Bucket List' heb gezet en nu eindelijk deze ervaring rijker!!

Komende dagen moet ik echt even bijkomen van deze intensieve en indrukwekkende ervaringen! Ik verblijf 3 nachten in Wanaka, heerlijk wandelen, rust nemen om een boek te lezen en genieten van een prachtig uitzicht over het meer.

Dank jullie wel allemaal voor jullie reacties, altijd leuk om te lezen als er weer iets nieuws door een van jullie is gepost!

Dikke knuffel en groetjes vanuit het prachtige zuider eiland!!

Marieke