Geothermische bronnen en het National Park op het noorder eiland
Hallo allemaal,
Na nog een heerlijke vrije dag in Raglan, ben ik via Waitomo naar Rotorua gereisd. Waitomo is een dorpje van nog geen 100 inwoners en staat bekend om de Waitomo caves. Zo’n 40 jaar geleden werden hier de ‘Glow worms’ ofwel gloeiwormen ontdekt. Deze gloeiwormen zijn een soort maden die ca. 9 tot 10 maanden nodig hebben om zich te ontwikkelen tot een soort vlieg. Vervolgens leggen ze in deze periode eitjes en sterven ze na enkele dagen. In het stadium dat ze worm zijn leven de ze van insecten en geven ze licht op het moment dat ze honger hebben. Een prachtige sprookjesachtige ervaring in de grotten!
Ik verblijf in Rotorua in een leuk kleinschalig hostel en al snel ontmoet ik een aantal mensen die liftend door Nieuw Zeeland trekken, dat is pas avontuur!! In Rotorua heb ik even wat tijd voor mezelf, ik doe mijn was en ik neem even wat tijd om alle indrukken te verwerken. Voor het eerst ga ik ook lekker uiteten, samen met Mandy, een NL meid die ik pas ontmoet heb bij het uitstappen van de bus. Twee super gezellige avonden volgen onder het genot van een Nieuw Zeelands wijntje.
Vanuit Rotorua heb ik een uitstapje gemaakt naar de geothermische bronnen ?Wai o tapu‘. Een prachtige omgeving waar de aardkorst heel erg dun is en de geothermische activiteit goed zichtbaar, daarnaast is de geur van zwavel dan ook in de hele omgeving aanwezig. De verschillende kleuren in de omgeving worden veroorzaakt door verschillende minerale elementen. Het meest bekend is de 'champagne pool' met de oranje kleur aan de rand, maar ik kom ook geel en groene vijvers tegen. Ik geniet er van om weer even alleen op pad te zijn en niet zoveel mensen om me heen.
Met een dubbel gevoel stap ik weer in de bus, het was fijn om een dag langer in Rotorua te blijven. Op mijn vrije ochtend bezoek ik het Kuirau park in Rotorua, tevens een park met geothermische bronnen, en ik experimenteer wat met mijn camera. Best gaaf om die dampen in zwart/wit op foto te zetten!! In de middag vertrek ik naar Lake Aniwhenua, een plek waar Stray ?off the beaten track? gaat en je een traditionele Maori beleving meegeven. Uiteindelijk ben ik wat teleurgesteld in de beleving op deze plek, het voelt als een 'moetje' als onderdeel van mijn transport.... maar ik moet toegeven, de omgeving is prachtig!
Daarna reis ik alweer door naar Whakahoro, eveneens een plek ?off the beaten track?. Hier is dan ook echt niks anders dan natuur, echt een prachtige én rustgevende plek in de heuvelachtige bergen om een paar dagen te verblijven! Ik verblijf op de Blue Duck Station, een boerderij met schapen waar ze aan conservering en natuurbeheer doen om inheemse soorten weer overlevingsruimte te geven. Ze zetten vallen voor alle kleine exoten zoals egels, ratten en wezels en ze jagen op konijnen, hazen, possums en andere exoten. De meeste vogels leven namelijk op de grond en de exoten doden de eitjes en de jonge vogels. Met name de Blue Duck proberen ze te beschermen.
Het is heerlijk wakker worden op deze plek, en ik voel de rust weer langzaam terugkomen. Lekker wandelen, relaxen en genieten van de rust in deze omgeving. Ondanks dat er veel mensen zijn, voelt het toch wel een beetje op mezelf. Blij dat ik komende weken wat langer op één plek ga blijven, daar kijk ik naar uit!
Vannacht heeft het veel geregend en ik ga paardrijden....!! Niet het beste moment, maar toch een prachtige tocht en het voelt vrij om op een paard te zitten, dus ik geniet van de omgeving en de uitzichten. Langzaam trekken de wolken weg vanuit het bos en de bergen, een mooi gezicht! Het bos bestaat hier uit inheemse bomen met vele Manuka bomen en struiken. Op de farm maken ze hier Manuka honing van, een heelzame stof die de bijen uit de bloemen halen. Het schijnt te helpen tegen heel wat kwaaltjes. In dit inheemse bos kunnen geen schapen worden gehouden en daarom is veel van dit bos verdwenen uit Nieuw Zeeland.
En dan is het eindelijk zover, de lang verwachte Tongariro Crossing ga ik vandaag lopen!! De mooiste eendaagse wandeling van Nieuw Zeeland is 19,4km lang. Een super bekende track waar o.a. Mordor en Mt Doom uit de Lord of the Rings is opgenomen. Helaas start ik met flinke bewolking en motregen, de top van Mt Ngaurugoe (Mt Doom) blijft de hele dag in de wolken hangen. Op het hoogste punt van de crossing op Mt Tongariro is het echt vrieskoud, maar met het uitzicht op de Emerald Lakes is die kou al snel weer vergeten. Nadat ik een tijdje rondom de Emerald Lakes ben blijven hangen trekken de wolken weg en komt er een klein beetje blauwe licht voor in de plaats. Na een regenachtige start geniet ik eindelijk van de omgeving en het landschap, prachtig!! Vanaf dit moment loop ik met een glimlach op mijn gezicht verder.
Ik blijf een paar dagen in het Tongariro National Park en ondanks wat pijntjes in mijn enkel en knie ga ik toch weer op pad, heerlijk met dit stralende weer! Morgen is er veel regen en wind voorspeld, dat betekent dat ik morgen nauwelijks buiten zijn zal. Daar moet ik nu dus van profiteren. Ik loop naar de Taranaki Falls en de uitzichten op de bergen zijn prachtig!!
Ondanks dat het afgelopen weken een beetje gehaast voelde ben ik inmiddels steeds wat rustiger. Ik heb nu twee weken vooruit gepland en het busplan staat tot ik weer terug in Auckland ben. Uiteraard kan ik nog wel wat wijzigingen aanbrengen, maar het geeft zo toch wat meer rust. Daarnaast heb ik al wat leuke mensen in hostels mogen ontmoeten. Na vandaag ga ik op weg naar het zuider eiland, daar heb ik wat langer de tijd en blijf ik overal 3 of 4 nachten. Omdat ik nu zelf mijn hostels boek onderneem ik veel alleen, dat is niet altijd leuk.... maar ik ontmoet ook andere mensen, dat is dan wel weer veel leuker!
Alle belevenissen moeten nog een beetje tot me doordringen. Je kunt hier ook zo ontzettend veel gave dingen doen!! Op het Zuidereiland gaat mijn reistempo wat omlaag en kan ik nog beter genieten van de rust, ruimte en vrijheid.
Lieve groetjes, Marieke
Het noordelijkste puntje en de stranden
Hallo allemaal,
Een eerste bericht vanuit Nieuw Zeeland! Na een lange reis van 46uur ben ik aangekomen op mijn bestemming in Auckland. De overstap in Beijing ging helaas niet zo soepel, de Chineese douane duurde heel erg lang en ik moest ook mijn bagage nog ophalen waardoor ik mijn vlucht naar Gangzhou miste.... Gelukkig werd ik goed geholpen door China Airlines en kreeg ik ca. 15u later een rechtstreekse vlucht naar Auckland. Eindelijk aangekomen in Auckland voelde de zon en de ca. 20 graden heerlijk aan en was ik die lange reis al snel vergeten.
Door de lange reis en het flinke tijdverschil van 12u heb ik erg onrustig geslapen en om 6:30 word ik abrupt gewekt door het brand alarm van het hostel, iemand heeft zijn/haar toast aan laten branden en dus sta ik in alle vroegte in mijn pyama op straat. Als dit alles is opgelost ga ik op pad voor mijn 1e dag in Auckland. Eerst maar eens een ontbijtje scoren waarna ik begin aan de stadswandeling uit de Lonely Planet. Deze brengt me van het Western Park waar mijn hostel ligt via het centrum naar de haven. Hier is een erg gave ?Urban Area?, met leuke restaurantjes, industriele objecten en leuke plekjes om mijn nieuwe camera eens uit te proberen. Het lijkt een beetje op Strijp-S in Eindhoven, dit voelt als thuis ;). ?s middags doe ik rustig aan, wat uitzoekwerk voor mijn reisplan en ik regel een lokale SIM kaart voor mijn telefoon. Bedankt Floris voor deze tip!
YES! De volgende dag gaat mijn avontuur dan echt van start. Vandaag stap ik op de hop-on en hop-off bus naar Paihia in de Bay of Island. Om 7:10 sta ik te wachten op de bus, blijkbaar niet helemaal op de juiste locatie en dus mis ik bijna de bus. Oef, dat was geluk hebben dat ik de bus verderop zag staan. Eigenlijk gaat alles vervolgens vanzelf, via Stray (de busmaatschappij) kan ik mijn hostels regelen en ook de activiteiten tegen een mooie prijs.
Vanuit Paihia maak ik een dagtocht naar het noordelijkste puntje van Nieuw Zeeland, Cape Reinga. Voordat we aankomen op Cape Reinga maken we een stop in het Kauri Forest en gaan we sandboarden in de duinen. Ik heb dit nog nooit eerder gedaan, maar ik ga ervoor! De helling op klimmen in het losse zand is even zwaar, en dan die enorme steile helling naar beneden, best een dingetje, maar blij dat ik het heb gedaan. Weer een nieuwe ervaring rijker! Dan eindelijk naar het meest noordelijke puntje van Nieuw Zeeland waar de Tasman Zee en de Pacific Ocean samen komen. Wat een geweldige locatie en prachtig om uit te kijken over zee, met perfect uitzicht over ?Three Kings Island‘. Na Cape Reinga gaan we via ?90 mile beach‘, een snelweg over het strand, terug richting Paihia. Best cool, een officiële ?highway‘ over het strand. Op onze weg terug maken we nog een stop voor de populaire ?Fish and Chips?.
Voordat ik Paihia weer verlaat maak ik nog een boottocht door de ‘Bay of Island’. De Bay of island is een populaire vakantie bestemming voor Nieuw Zeelanders, vanwege het mooie weer en uiteraard de prachtige omgeving met al die kleine eilandjes. Het is prachtig weer, wel wat koud op de boot met alle wind, maar het is echt genieten. Helaas geen dolfijnen, de dolfijnen hebben jongen waardoor ze zich minder laten zien en zwemmen met dolfijnen niet mogelijk is. Hopelijk lukt het om dit op het zuider eiland te doen, dat lijkt me zo gaaf!!
Na de middag reis ik met de bus weer terug naar Auckland. Ondanks dat mijn buspas flexibel is moet ik toch echt plannen en organiseren. Omdat ik in het hoogseizoen reis zijn veel hostels eerder volgeboekt en kan het ook zijn dat je de gewenste bus niet kunt nemen. Daarbij moet ik wennen aan de grote hostels, grote groep jonge meiden, steeds weer boodschappen doen en eigenlijk continu mensen om me heen. Het voelt daardoor allemaal nog wel een beetje druk met al die mensen, het organiseren, steeds weer opnieuw de bus in en het vooruit moeten denken. Ik heb daarom besloten om zelf kleinschaligere hostels uit te zoeken zodat ik op deze manier meer ruimte voor mezelf heb en weer andere mensen leer kennen.
Vanuit Auckland reis ik naar Hahei, een strandplaats aan de oostkust in Coromandel, opnieuw een populaire strandbestemming voor de Nieuw Zeelanders. In de middag maak ik samen met een reisgenoot uit de bus een wandeling naar ?Cathedral Cove?, een natuurlijke grot aan het strand. De wandeling loopt over de rotsen langs de kust en langs diverse baaitjes. Het is heerlijk om hier te zitten en te genieten in deze kleine baaitjes. ?s Avonds zorgt de chauffeur voor een BBQ, ik ben met alles verrast en het smaakt heerlijk.
?s Ochtends vroeg ga ik op zee kayakken bij zonsopkomst. Het is even doorbijten als de wekker om 5u gaat, maar dat ben ik alweer snel vergeten. Het is heerlijk om buiten op zee te zijn en deze prachtige zonsopkomst mee te maken vanaf zee. De tocht brengt ons via een aantal rotsformaties in zee naar ?Cathedral Cove?. In tegenstelling tot gisteren is het strand hier nu nog verlaten, echt prachtig om te aanschouwen. Na een korte (foto)stop en een kopje thee varen we terug via twee andere baaitjes. Een prachtige kayaktocht die ik niet had willen missen! Aan het eind van de ochtend gaan we nog naar ?Hot water beach?, best bijzonder dat als je hier bij eb op het strand een gat graaft er warm, bijna kokend water naar boven komt. Een leuke beleving, maar met alle toeristen heb ik het snel gezien.
Na twee dagen ruil ik de oostkust in voor de westkust, van Hahei reis ik naar Raglan. Een klein dorpje dat vooral wordt bezocht om te surfen. En dus besluit ik om een surfles te nemen. Eerst krijg ik uitleg over het board, dan de stappen hoe op het surfboard te gaan staan en vervolgens nog veiligheidsinstructies. Het droogoefenen gaat prima, dus hop naar het strand! Met mijn wetsuit en board in de hand ga ik het water in, maar zodra ik tot op mijn knieen in het water loop heeft een golf me al te pakken. Ik ga kopje onder en mijn surfboard gaat er vandoor, samen met mij! Oef..... dat ging net goed! Nadat ik een beetje ben bijgekomen ga ik toch fanatiek aan de slag met oefenen. Vallen en opstaan, dat hoort erbij. Super vermoeiend, maar met een beetje doorzettingsvermogen lukt het eindelijk om 2 seconden te blijven staan aan het eind van de les. Een leuke ervaring, maar het is nog niet zo eenvoudig en blijft goed oefenen.
In iets meer dan een week tijd al zoveel dingen beleefd, nieuwe ervaringen op gedaan, nieuwe mensen ontmoeten genoten van mijn 1e week in Nieuw Zeeland.
De stranden heb ik inmiddels achter me gelaten, ik ben aangekomen in Rotorua. Het centrum waar de traditionele en culturele Maori activiteiten plaatsvinden. Daarnaast het gebied met geothermische activiteit dicht onder het aardoppervlak. Daarover volgende keer meer!!
Een zonnige groet vanuit Nieuw Zeeland,
Marieke
Nieuw!! Reis mee naar Nieuw Zeeland
Ik ga een nieuw avontuur aan! Nog 5 dagen en dan is het zover, dan vertrek ik naar Nieuw Zeeland voor hopelijk een
onvergetelijke reis van 3 maanden. Een periode om rust, ruimte en vrijheid te ervaren 
Een avontuur van 3 maanden dat start aan de andere kant van de wereld, in Nieuw Zeeland. Met een hop-on, hop-off bus ga ik zowel het Noorder- als het Zuider eiland verkennen. Na 2 maanden zal ik Nieuw Zeeland verlaten en op weg gaan naar mijn volgende avontuur,eilandhoppen in deFilipijnen.
Wil je weten wat ik allemaal ga doen? Volg me dan op het pad van mijn nieuw avontuur, en natuurlijk is het altijd leuk om reacties te lezen van de thuisblijvers.
Groetjes, Marieke
Zon, zee en strand en de laatste dagen in Douala
Hallo Allemaal,
In totaal zijn we vier dagen in Kribi verbleven. Op 6 km van Kribi hebben we een waterval van 30 meter hoog bezocht die uitmond in zee. Een uniek verschijnsel dat bijna niet voorkomt in de hele wereld. Vanwege de droge tijd was het waterniveau zeer laag en konden over de waterval heen lopen van rots op rots springend.De waterval is zo'n 150 meter breed en toch erg indrukwekkend. Tegelijkertijd waren vele mensen daar aan het vissen op garnalen. Hiervoor zetten ze fuiken van rotan die ze dagelijks nalopen, deze zitten soms op de meest onwaarschijnlijkelocaties achter rotsen en ver onder water.
Het was nogal een hele tour om bij de waterval te komen, vanwege niet te vertrouwen taxi chauffeurs. Ze weten dat je afhankelijk van ze bent en als blanken proberen ze daar geld uit te halen. Tot meest vervelende situaties, waardoor je liever gaat lopen. Zij hebben alle geduld en als ze er niet mee eens zijn gaan ze gewoon 20 km/h rijden ipv 80 km/h om jou geduld op de proef te stellen en tijd te rekken. Het is natuurlijk ook zo in Afrika, wij als Europeaan hebben 'de klok' en zij hebben 'de tijd'. De vierde taxi chauffeur was uiteindelijk een Engelstalige Kameroenees, Elvis genaamd, die erg sympathiek was en die we vervolgens steeds gebeld hebben.
's middags maakte Madame Flavie (de beheerster) ons eten klaar dat natuurlijk uit verse vis bestond met gebakken bananen en af en toe frietjes. Heerlijk om van te genieten met onze eettafel boven op een rots die met hoog water in de zee stond, erg spectaculair. Na het eten natuurlijk onze siesta na een duik op het strand onder de palmbomen.
Zaterdag hebben we de bus genomen naar Douala, die tot onze verbazing slechts 20 minuten later vertrok dan gepland. Een meevaller die door de hitte en benauwdheid die dag erg goed uitkwam. Daar zijn we opnieuw opgewacht door Jules en het eten stond bij aankomst om 1 uur 's middags op ons te wachten. Onze laatste dagen hebben we doorgebracht op de Procure in Douala.
Onze wens voor deze laatste dagen was een bezoek aan de Mt Cameroun. En dus heeft Jules ons op zondagnaar Buea gebracht aan de voet van de Mt Cameroun. Daar hebben we een gids genomen en zijn we enkele uren naar boven gelopen tot in het maagdelijke woud, op zo'n 2000 meter hoogte. In de loop van de klim werd het mistig en zaten we al gauw in de wolken. We hebben hier jammer genoeg dus weinig kunnen zien van de grote vulkaan Mt Cameroun. Graag hadden we verder willen lopen naar de top, maar dat zat er vanwege de tijd dit keer niet in. In de tussentijd heeft Jules een dutje gedaan in de auto. Vervolgens zijnwe deze zelfde dag nog doorgereden naar het iets verderop gelegen strand van Limbe. Hier hebben we een heerlijke duik gemaakt en frietjes met gebakken bananen gegeten.
In Douala zijn we nogmaals op bezoek geweest bij de zusters in het quartier. Dit maal was de Nederlandse zuster Antoinetta wel thuis en hebben we zowel een centrum van lichamelijke als een centrum van geestelijkegehandicapten bezocht. Voor de lichamelijke gehandicapten worden op primitieve wijze hulpmiddelen gemaakt. Door gebrek aan goede voedingsmiddelen hebben veel kinderen vergroeing in de benen. Met hulp van de orthopeed kunnen hun benen recht gezet worden en kunnen ze opnieuw leren lopen. De geestelijk gehandicapten worden verzorgd en bezig gehouden met o.a. handwerk, sport, dieren verzorging en kathegese.
Op onze laatste dag in Douala zijn we naar de bloemenmarkt geweest waar we voor het thuisfront drie grote bossen bloemen hebben gekocht (tropische bloemen met o.a. porselein rozen, papegaai bloemen). Tot onze verbazing zijn deze geheel zonder problemen in de hand mee door de douana gegaan. En dat terwijl we toch zeker vijf keer zijn gecontroleerd op ons paspoort en verschillende malen op onze bagage. Tja, dit is typisch iets voor Afrika en de werkverschaffing daar.
Inmiddels zijn we dus weer thuis na een vermoeiendenachtvlucht. Samen hebben we een onvergetelijke reis beleefd. Voor papa vooral heel veel terugblikken, herkenning en een gevoel van thuiskomst in dit land. Voor mij heel veel indrukken en verbazing met deze eerste kennismaking met Afrika die ik de komende tijd nog zal moeten verwerken. Zo verbaasd blijft het me o.a. nog steeds dat mensen hun kleding spierwit kunnen wassenmet water uit debronen een rood gekleurd hutje van leem. Ik heb kunnen zien wat mijn ouders in Kameroen gedaan hebben en toch een klein beetje kunnen meemaken van al hun ervaringen. Samen kunnen we er nog lang over napraten.
Groetjes Marieke en Kees
Vanuit het zonnige strand in Kribi
Hallo allemaal,
Bedankt voor al jullie leuke reacties! Leuk om te lezen dat jullie genieten van onze verhalen. We hebben vandaag een internet cafe gevonden in Kribi.
Onze laatste dag in Batouri hebben we een goudmijn bezocht. Ontzettend interessant en leuk om te zien hoe alles met de hand wordt uitgevoerd. Een echt goudzoekers dorp met kleine huisjes en enorme gaten overal waar je maar kunt kijken. Deze gaten worden gegraven om de goudaders te volgen en kunnen we 15 meter diep zijn met ondergrondse gangen van wel 200 meter. Elke locatie heeft een eigennaar die met mijn vrouw en kinderen alleen maar werken om goud te kunnen vinden. De keien die goud bevatten worden geheel vermorzeld met ijzeren staven en tot fijn zand vermalen. Waarna het zand meerdere malen wordt gewassen. Vervolgens blijft het stofgoud over. Als souvernier hebben we hier een klein beetje van gekocht. In het dorp was duidelijk zichtbaar dat alleen goud telt en iedereen zich hiermee bezig houd. Het lijkt wel een Goudkoorts. Veel handelaren, kleine huisjes en het geld wordt geinvesteerd in de grote stad.
De volgende dag zijn we om 5u 's morgens vertrokken van Batouri naar Bertoua. In twee uur tijd zijn we dit keer naar Bertoua gereden. Een aanzienlijk stuk sneller dan de 4,5 uur die we op de heenweg hiervoor uit moesten trekken. We zijn dan ook gebracht door de chauffeur van de missie in een oude landrover van Artsen Zonder Grenzen. In Bertoua moesten we uiteindelijk nog 5 uur wachten om vervolgens te horen dat de bus naar Yaoundé niet kon vertrekken vanwege een zieke chauffeur. Tja, zo gaat dat hier in Afrika. Uiteindelijk zijn we binnen een uur met z'n alle in een kleine bus zonder Airco gepropt met beperkte zit ruimte. Vlak voor zondsondergang kwamen we aan in Yaoundé.
De volgende morgen zijn we naar de oudste missie van de stad, Mvolie, gereden waar nog Franse zusters zitten. We hebben daar een magnifieke rondleiding gehad in de Baseliek die sinds kort gereed is. Fantastich mooi gebouw, waarbij gebruik is gemaakt van alleen maar Kameroenese bouwmaterialen en kunstenaars. 's middags hebben we een bezoek gebracht aan het kunstnijverheids centrum in een van de quartiers. Het was hier erg duidelijk dat er nog maar weinig blanken in Yaoundé aanwezig zijn. Alle verkopers wilde ons hun waar aanprijzen wat na 45 minuten ons toch wel teveel werd en we het hazenpad kozen en op de vlucht sloegen. We hebben een taxi genomen naar het centrum en daar genoten van een drankje op het terras van Cintra (dat bestond 40 jaar geleden ook al).
Maandag hebben we de grote stad weer verlaten en zijn we naar Kribi afgereisd. De kustplaats van Kameroen waar in het verleden vele toeristen kwamen. We overnachten hier op een geweldig mooie locatie, ooit door de paters van de Heilige Geest gebouwd. La bell Mer ligt op een rots die bij hoog water in zee ligt. Fantastich om hier te zijn, maar wel even wennen aan de geweldige branding en daarbij behorende herrie van de zee dag en nacht. De temperatuur van het water lijkt wel een warme douche. We genieten hier dus ook met volle teugen van het zonnige strand dat we geheel voor ons alleen hebben!
Natuurlijk hebben we al een flinke strandwandeling gemaakt en duiken we meerdere malen per dag de zee in. Voor het ontbijt, na het middag diner en voor het slapen gaan.
We kunnen ons het zeer moeilijk voorstellen dat het bij jullie koud is. Wij zullen dus nog lekker een weekje genieten van deze tropische warmte.
Heel veel sterkte in het koude Nederland en vele warme groeten uit Kameroen!
Kees en Marieke
Als sardientjes in blik naar.... Batouri
Maandag zijn we vertrokken naar Bertoua. Voordat we na veel oponthoud eindelijk kunnen vertrekken moeten we eerst nog iets schrijven in het ‘Lettre d'Or ‘. Een boek van de zusters om naar traditie hun speciale gasten een boodschap te laten schrijven. In Bertoua maken we een korte tussenstop om te overnachten alvorens we de volgende dag naar Batouri doorreizen.
Tja dat was een reis om nooit te vergeten. Het is onbeschrijfelijk hoe onze bus eruit zag, ik wed erom dat het de aller oudste was. Ongeveer alles is met oude fietsbanden aan elkaar vast gebonden. Stel je voor, de voorruit, de handrem, de tank, het trapje etc. Een klein busje a la formaat taxibus voor 8/9 personen waar maar liefst 35 personen in gaan. We voelen ons dan ook als sardientjes in blik. Gelukkig heeft papa een plaatsje voorin naast de chauffeur weten te regelen voor ons beide.
We worden veelvuldig met grote ogen aangekeken. Waarom nemen twee blanken zo'n bus als vervoersmiddel? Maar ook voor ons is dit een ervaring die erbij hoort. De bus wordt bepakt, even in z'n achteruit om vervolgens de bus te kunnen aanduwen om de motor te laten starten. Nog even wat water bijvullen en dan kunnen we na 2 uur wachten vertrekken. Na een uur zijn we geheel rood gekleurd en enigzins gewend aan het stofhappen. We denken er dan maar niet aan dat de reis nog zeker 3 uur zal gaan duren. Om de ervaring voor ons helemaal compleet te maken gaat na 1,5u de koppeling stuk. Overal wordt provisorisch gereedschap vandaan gehaald om te sleutelen en na 30 min is het probleem verholpen en kunnen we onze reis voortzetten.
De weg wordt steeds slechter met soms grote gaten. Het asfalt is na Doumé opgehouden en we rijden sindsdien op lateriet wegen met naar schatting max. 40 km/h. Inmiddels hebben we het bos verlaten en zijn in het savanne landschap aangekomen. Je kunt goed zien dat de streek armer is, de huisjes zijn een stuk kleiner. Er wonen dan ook veel mensen uit het noorden, dit zijn nomaden stammen die vee drijven op de savanne. Daarnaast val het op dat we in een streek komen waar het moslim geloof steeds verder doordringt.
Rond 4 uur 's middags komen we dan eindelijk aan in Batouri. We worden hier al opgewacht door Sylvana. Een Italiaanse vrouw die tegelijkertijd met mijn ouders in Doumé heeft gewerkt. We zijn de komende dagen bij haar te gast en zij heeft voor ons overnachting geregeld bij zuster Suzanne. Een Belgische zuster die werkt op het dispensaire. Het eten staat al op ons te wachten. Door de busreis zijn we aardig gebroken en gaan deze avond vroeg naar bed.
Sylvana heeft net als mama ook in Doumé gewerkt als verpleegkundige. Ze werkt al 39 jaar in Kameroen en wordt enorm ondersteund door haar familie.Ze heeft namelijk geen organisatie die met financiele middelen achter haar staat. Inmiddels werkt ze niet meer als verpleegkundige maar heeft een opvang tehuis voor wees kinderen. Ze hebben een huis voor ca. 60 kinderen waar zij zelf bij woont en ca. 180 kinderen zijn geplaatst bij familie op andere opvang ouders in de quartiers. Zij zorgen voor eten, verzorging en school van de kinderen. Veel wordt gefinanceerd door giften en donaties uit met name Italie van familie en vrienden. Met Sylvana bezoeken we haar opvang tehuis. Indrukwekkend dat ze dit samen met een Kameroenese pater doet. Ze is een lieve, maar ook pittige en harde vrouw, wat af en toe wel nodig is om de weeskinderen op te kunnen voeden.
De vier dagen dat we in Batouri zijn, zijn we vooral met Sylvana meegegaan bij de uitvoering van haar werk. Erg leuk was het om de kinderen op te zoeken in de quartiers. Daar zie je een stukje werkelijkheid van het Afrika waar we nu zijn. Zo treffen we drie weeskinderen waarvan de ouders en een broertje zijn overleden. Hoogstwaarschijnlijk zijn zij overleden aan Aids. De kinderen worden opgevoed door hun oma, ze leefde in een klein en gammel hutje dat een tijdje geleden is ingestort. Momenteel wonen ze nu met z'n vieren bij de buren, helaas kunnen ze daar niet blijven. Sylvana wil voor hen een nieuw huisje bouwen met golfplaten, maar het ontbreekt haar aan financiële middelen. Dit is een voorbeeld van een van de vele projecten waar wij haar vanuit Nederland mee kunnen ondersteunen. Papa en ik zullen hiervoor dan ook opzoek gaan naar donaties.
Natuurlijk hebben we ook een bezoek gebracht aan de markt. Alles is te koop op de markt of in kleine boetiekjes en iedereen wil graag zijn waren verkopen. Er zijn hier geen winkels zoals wij ze kennen. Met name tweedehands kleding is erg populair en er lopen dan ook veel mensen rond met Nederlandse teksten op hun T-shirt. Soms erg komisch om te zien en te lezen.
Verder hebben we in Batouri een bezoek gebracht aan de houtzagerij. Deze zagerij werkt 24/24 en er komen dan ook de gehele dag vrachtwagens met bomen binnen rijden. Ze komen diep uit het oerwoud in het zuiden van Kameroen. We hebben een bron bezocht waar mensen hun drinkwater vandaan halen. In de droge tijd geeft deze steeds minder water, maar er blijft wel water komen.
Ook hebben we het dispensaire bezocht waar zuster Suzanne (onze gastvrouw) verantwoordelijk is. Het dispensaire is een klein privé ziekenhuis van de Bidsom waar iedereen terecht kan. 24/24 is het een komen en gaan van zieken, gewonden, zwangere vrouwen etc. Dagelijks komen hier minstens wel 10 zware gevallen van Malaria.
Kees voelt zich helemaal thuis in Kameroen alsof hij nooit is weg geweest. Er is in wezen ook zeer weinig tot niks veranderd in 40 jaar tijd. Mensen hebben nog altijd een groot bijgeloof en zijn bang voor boze geesten. Ik wil juist graag de kleine en simpele dingen ervaren zoals we in Doumé en Batouri veel hebben gezien.
Groetjes Kees en Marieke
Verblijf in Doumé
Hallo lieve vrienden,
We zijn vier dagen in Doumé geweest en veel van de plaatselijke cultuur meegekregen. Voor mij een indrukwekkende ervaring en voor papa veel herkenning.
Onze eerste dag in Doumé is het oudjaar. 's Middags bezoeken we opnieuw een deel van de Mbama. Daar komen we een oud werkman van Kees tegen Victor. Met hem lopen we de Mbama door en komen onderweg traditionele werkzaamheden tegen zoals het maken van dakbedekking, het vlechten van de haren en het klaarmaken van manioc. We komen ook een oud timmerman tegen, die ons zijn huis moet laten zien met grote meubels en een televisie die hij even aanzet om te laten zien dat hij deze heeft verdiend. Eveneens staan er in zijn woonkamer twee motors te pronken. Daarna gaan we naar een van de eerste huizen die Kees heeft gewoond. Lazare Nguele woont hier, een man van aanzien omdat hij altijd schoolmeester is geweest. Symbolisch drinken we samen een klein glaasje rode wijn.
Halverwege het dorp komen we een informatie paal tegen met daarop ‘100% HIV test voor het huwelijk'. Hier in Afrika sterven nog steeds heel veel mensen aan Aids, deze ziekte is een taboe waar maar weinig over gesproken wordt. De hele dag worden we aangesproken door mensen die ons nu al een ‘Bonne Annee' wensen. Stiekem hopen ze dan nog iets te kunnen krijgen van ons. We drinken 's avonds samen een wisky op het oude jaar en hebben daarna het nieuwe jaar goed ingeslapen.
Op nieuwjaarsdag gaan we met pater Martin en een zuster naar Nkoum. Dit is een van de parochies van pater Martin. In dit dorpje heeft Kees zijn eerste werk gedaan in 1968, het maken van een dak op de kerk. Tijdens de mis heeft Kees zich voorgesteld met uitleg over de 11 jaar dat hij in Kameroen heeft gewerkt en dit alles wordt vertaald in de Maka-taal. Ook hier zijn mensen die Kees nog kennen. Na de mis, op het kerkplein, spreekt een oudere dame ons aan en stelt ons haar dochter voor. Haar dochter heet Riky en is vernoemd naar mama omdat die geholpen heeft bij haar bevalling. Deze week is deze Riky 40 geworden. Voordat we weer teruggaan naar Doumé nuttigen we een eenvoudige inlandse maaltijd met palmwijn in een traditionele hut.
Onze derde dag in Doumé gaan we met Victor naar de plantages. In de 40 jaar afwezigheid van papa zijn deze enorm gegroeid en uitgestrekt tot wel 10km buiten de stad Doumé. Op de plantages worden verschillende producten verbouwd zoals manioc, bananen, pinda's, mais en komkommers. In de droge tijd worden deze minder goed onderhouden en het ziet er dan ook enigzins verwilderd uit. We zien vele kinderen en vrouwen terug lopen van hun plantage zwaar bepakt met hout, bananen, palmnoten, manioc en mais. Af en toe dragen de vrouwen ook nog een kind mee op de rug.
Met veel geluk kunnen we op onze vierde en laatste dag in Doumé met een van de zusters naar Nguelemedouka. Papa en mama hebben de laatste 2 jaar van hun verblijf in Kameroen samen in Nguelemedouka gewoond. Het is voor mij dan ook speciaal om daar te gaan kijken en te zien dat het huis na al die tijd nog in prima staat verkeerd. De route er naar toe is een mooie route, we passeren verschillende dorpjes en zien mooie vergezichten. Hier is nog veel meer echt oerwoud te vinden en ik geniet dan ook enorm van de omgeving. Het valt op dat de regio waarin we komen rijker is, er wordt namelijk steeds meer koffie verbouwd.
We worden rondgeleid door een van de zusters in Nguelemedoukq, zij werkt op het ‘Dispensaire' (soort van ziekenhuis) . Op het dispensaire krijgen (zwangere) vrouwen voorlichting over met name de hygiëne. De slechte hygiëne is in veel gevallen oorzaak voor vele ziekten. Daarnaast zet ze zich in voor 150 weeskinderen. De ouders zijn dan vaak overleden aan Aids. Het maakt mij bewust van de realiteit die zich hier voordoet.
Na 4 dagen in Doumé heb ik weer vele nieuwe dingen gezien en is mijn beeld van Afrika opnieuw veranderd. Ik heb een stukje meer van de werkelijkheid gezien en dat heeft mijn ogen toch wel een beetje meer geopend.
Inmiddels zijn we twee dagen in Batouri, een geheel andere stad met vele nieuwe indrukken. Hoe verder naar het oosten hoe minder beschaving en hoe meer realiteit van Afrika. Daarover volgende keer meer!
Groetjes Marieke en Kees
Reis van Douala naar het Oosten
We zijn vertrokken uit Douala en aangekomen in Doumé. Van Douala zijn we met de bus naar Yaoundé gereisd. Douala heeft een zeeklimaat waardoor het door de warmte en de luchtvochtigheid erg benauwd aanvoelt. Naar Yaoundé toe veranderd de omgeving in een heuvelachtig landschap, hierdoor is het klimaat een stuk aangenamer. ‘s Avonds koelt het er af en de warmte is beter te verdragen. De stad is minder chaotisch, geen brommertjes in de binnenstad en de ‘quartiers' zijn een stuk ruimer opgezet. Geen wonder dat Kees zo snel mogelijk weg wilde uit Douala.
We overnachten in de ‘Casba'. Het huis van de Spiritijnse missionarissen. Van daaruit maken we een klein rondje door het oude centrum. We worden veel nagekeken en af en toe horen we dan ‘Le Blanc', een uitzondering in dit land. Kees heeft deze stad goed gekend. Ze kwamen hier elke 3 maanden om boodschappen te doen die ze dan meenamen naar de Brousse.
De volgende dag reizen we door naar Doumé. Na 2,5u wachten zijn eindelijk alle kaartjes verkocht en kunnen we vertrekken. Al snel komen we in de ‘Brousse' ofwel de Rimboe en naderen we steeds verder het Oosten van het land. We hebben geluk, de weg is voor een groot deel geasfalteerd en de chauffeur rijdt goed door. De chauffeur haalt regelmatig 120 km/h en dat is echt hard met al die bochten. Een deel van de weg wordt nog op gemaakt, maar dat hinderd het verkeer nauwelijks. Dit betekend alleen dat je steeds enkele kilometers rijdt op zand, vervolgens fundering, de eerste laag asfalt en zo'n 10 km verder is het afgewerkt met een toplaag. Waar de wegen nog van zand zijn is de begroeiing geheel rood gekleurd door het stof van de weg. We passeren vele dorpjes die veel op elkaar lijken. De dorpjes zijn aan de weg gelegen, met daarachter plantages van o.a. ananas, palmolie en koffie. Het landschap is heuvelachtig, uitgestrekt en bestaat voornamelijk uit Brousse.
Op weg naar Bertoua zijn wij de enige die voortijdig uitstappen in een klein dorpje Doumé. Een dorp waar Kees in het begin van zijn periode als missionaris heeft gewerkt. Hier heeft hij mijn moeder Riky leren kennen, zij was hier voor twee jaar operatie assistente. Al snel worden we omringt door taxi motoren. Gezien dit de enige manier van transport is besluiten we toch met onze bagage op de motor naar het huis van de zusters te gaan. De komende dagen zullen we overnachten in het ‘Maison de passage'.
In Doumé weet Kees al snel veel dingen te herkennen. Waar hij gewoond heeft, waar Riky gewoond heeft, het ‘Hospital', de school, de kerk enz. Leuk al die herkenninspunten zoals hij de weg vanaf Yaoundé al heel veel heeft verteld. Als we door de ‘Mbama' (wijk) lopen worden we zo nu en dan aangesproken. Vooral oudere mensen herkennen Kees als hij verteld wie hij is. Als je ruim 10 jaar in Kameroen hebt gewerkt wordt je al snel gezien als een van hen ‘Il est Camerounais'.
We zijn erg hartelijk ontvangen door de Poolse zusters in Doumé. Onze eerste avond hebben we dan ook gegeten bij de Bisschop en Poolse zusters, allemaal blanken. Na het eten is het al gauw tijd om te gaan slapen om 22u gaat de generator voor de stroomvoorziening uit en ben je afhankelijk of er stroom beschikbaar is van de centrale in Bertoua. En rond 23u was er inderdaad weer stroom beschikbaar van de centrale.
Na een goede nachtrust nemen we de volgende dag tijd om het dorp te bezoeken. Nog meer herkenningspunten en natuurlijk vind ik de waterbron, de waterpompen en de rivier het meest interessant. In de middag bezoeken we de ‘Mbama'. Daar komen we nog enkele bekenden tegen, het zijn werklui waar Kees mee gewerkt heeft die nog in leven zijn en inmiddels ook gepensioneerd zijn. Dit betekend dat ze alleen nog maar hoeven te werken voor hun eigen levensonderhoud en niet meer voor de hele familie. Dit bezoek geeft weer vele nieuwe indrukken en ik kijk mijn ogen uit. Er zijn nog heel veel mensen die mama gekend hebben en ontzettend verrast zijn te horen dat Kees daarmee getrouwd is.
Inmiddels ben ik zelf een beetje gewend aan Afrika en voel ik me meer op mijn gemak. Mijn eerste ervaringen zijn overweldigend. Er heerst veel armoede en het is een heel andere cultuur. Zonder het te zien kun je het niet voorstellen. Ik verbaas me over de grote werkloosheid. In de jaren 60 waren er veel blanken aanwezig die sturing gaven aan de plaatselijke bevolking. Er waren destijds grote plantages van honderden hectare koffie die veel werk verschafte. Inmiddels zijn de blanken vertrokken doordat Kameroen het zelf wilde overnemen. Dit blijkt alleen erg moeilijk omdat ze zichzelf geen sturing kunnen geven, zodra er geld is wordt het direct uitgegeven. Door het zakken van de koffie en cacoa prijzen op de wereldmarkt zijn de plantages grotendeels verlaten en verwilderd. Het contrast tussen arm en rijk is dan ook erg groot.
Wij wensen iedereen een zeer voorspoedig nieuw jaar vanuit een zonnig Kameroen!!
Groetjes Kees en Marieke